Mandarynki

[smętny_obieżyświat]

Widział, kiedy pustego człowieka? Ja widział wczoraj. Siedział na Wisłokiem i jadł mandarynki. Zastanawiałem się, dlaczego akurat mandarynki. Może to nie były zwyczajne mandarynki? Może ten człowiek nie był całkiem zwyczajny? A może smak mandarynek dawał mu złudne wrażenie normalności. Nie wiem, kiedyś spytam, na pewno. O niezwykłości człowieka mówiły jego oczy. Było w nich widać dno serca – serca, któremu już wszystko jedno. To bardzo niebezpieczne, kiedy jest już wszystko jedno, kiedy nie obchodzi cię nic, a jedyną nadzieją jest to, że jutra może już nie być. Ciekawe, co musiało się stać, że jego oczy straciły cały blask. Widywałem go jeszcze przed tym wszystkim. Stracił fortunę? Zamordowali mu żonę? Dziecko? Dziś siedzi, gapi się przed siebie i je te mandarynki.
Co sprawia, że facet od mandarynek ma zimne oczy dowiedziałem się dopiero później. Pewnego dnia postanowiłem usiąść obok niego. Zacząłem obierać mandarynki. Bez zbędnych cyrygieli podszedł bliżej.
-czy podzieliłbyś się ze mną mandarynkami? Mam na nie dużą ochotę- zagaił.
-dlaczego miałbym to zrobić? Nie znam cię. Fakt faktem widuję cię tu bardzo często, ale to za mało żebym oddał ci choć jedną mandarynkę - zaryzykowałem rzucając wyzwanie rodem z piaskownicy, z nadzieją, że zniechęcony dziecinnymi igraszkami nie odejdzie zwyczajnie.
-w takim razie, co miałbym zrobić, żebyś mi ją dał? Nie mam pieniędzy, ani nic wartościowego – rzucił jakby zrozumiał zasady mojej gierki.
-powiedz mi, dlaczego tak często tu siedzisz? Czego wypatrujesz?
-jesteś wiec kolejnym ciekawym nieszczęść mieszkańcem tego miasta. Nie mogę ci odmówić, tak samo jak ty musisz za to zapłacić. Takie są zasady tej prastarej zabawy. Twój los został przesądzony, wścibski człowieku. Bada ci! Uciekaj póki jeszcze możesz… – rzucił mało śmieszne ostrzeżenie, a jego twarz zmieniła się w chłodną posępna bryłę.
- co ty piepszysz? Naćpałeś się? Masz już tą mandarynkę. – powiedziałem nieco przestraszony, jednak nie reagowałem na ostrzeżenia. Za to moja ciekawość została rozpalona do granic możliwości. Nie mogłem teraz tak po prostu odejść.
- jestem Mykerynos- powiedział patetycznie- teraz ty zechciej mi zdradzić swoje imię.
- Mykerynos? Dobre! A skąd się urwałeś? Ze starożytnego Egiptu? Jesteś faraonem? – Teraz moje przerażenie było już widoczne. Przestraszyłem się. Ręce zaczęły mi drżeć, na plecach poczułem nieprzyjemny zimny powiew. Może jest szaleńcem, który zbiegł z jakiegoś szpitala dla obłąkanych? Może jeszcze gorzej, jest szalonym seryjnym mordercą, który przed zabójstwem lubi napawać się cierpieniem swojej ofiary. Cokolwiek chciał mi przekazać, zrobić lub powiedzieć, bałem się. Zdawało się, że nie zauważył tego. Nie wyglądał na starego, góra czterdzieści lat. Teraz, kiedy przyglądałem mu się z bliska widziałem, że jego czarna czupryna przepleciona jest kilkoma siwymi włosami.
- nie! Przybrałem to imię dawno temu. Czy zechciałbyś podzielić się teraz ze mną swoim imieniem?
- Ed. Po prostu Ed. Mam to imię od urodzenia. – Nieudolnie rzuciłem żartem, jednak na jego twarzy pojawił się grymas, który miał być chyba uśmiechem.
- nie jestem faraonem ciągnął dalej – a przynajmniej nie tak jak może ci się wydawać. A teraz muszę już iść, mój czas dobiega końca – powiedział podnosząc się z ziemi – mógłbym powiedzieć „dokonało się”, ale tego nie zrobię – dotknął mojego nadgarstka. Zawirowało mi w głowie, w uszach potworne bicie dzwonów, serce jakby przestało pracować. - Powodzenia Chefren. Do zobaczenia w raju!
Odszedł w swoją stronę, skubiąc skórkę mandarynki. Więcej go nie spotkałem, może kiedyś w raju. Siedziałem teraz nad brzegiem Wisłoka, obierając mandarynkę gapiłem się w dal. Mandarynki przynosiły ulgę.
Dzisiaj już wiem, dlaczego jego oczy były puste, chociaż uwierz, że wolałbym wsadzić łeb w gorącą kawę.

[Ania_Ostrowska]

Pomijając usterki techniczne - ciekawy pomysł, ale wykonanie wydaje mi się niespójne. Pozdrawiam - Ania

[asher]

Ja nie widział. A szkoda. Bo żem chciał.