późnojesiennie

[Wilcza Jagoda]

z okna po horyzont nic tylko pnie,
gałęzie, igły, krzaki zbrojne w kolce,
każdy znajomy szczegół skryty pod pierzyną
nie wybawi przed potknięciem o wczorajszą rdzę
nie zaleje jej fala złości listopadowego deszczu,

łyse głowy noszą błoto, wśród nich
rudy punkt znieruchomiał na moment i runął
w przepaść pokręconych myśli w niedokończonym zdaniu,
odsłania nagą prawdę wyrosłą z pnia starej lipy,
zakorzeniła się na stałe pod moim oknem,
zarzuca próchnem podwórko i przegania chmury
z mojego czoła , latem szumem liści
i miodnym zapachem wabi dobre jutro,

aby do maja

[Marek_Stasiuk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gęsty i kłujący wiersz.
Lecz w maju, przeczytam go, złagodnieje. :)

[Piotr_Strzałecki]

Wiersz ciężki... bardzo
dwa razy musiałem przeczytać, choć nadal odnoszę wrażenie, że to może ja po prostu mam ciężkie myślenie po półprzespanej nocy o wpół do siódmej, gdy najmniejszego promyka słońca jeszcze nie widać, odurzony wytęsknionym widokiem i dotykiem ukochanej, jak dużą dawką tlenu, także potrzebnego do życia.

W każdym razie... wiersz flegmatyczny, ociężały i z całą pewnością trudny, bo niestety nie wyniosłem zeń nic.

Pozdrawiam
Piotr ;)

[złamane skrzydło]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.