Świadectwo z wyróżnieniem

[Joanna_Janina]

byłam kiedyś nauczycielką życia
powtarzałam że samotność
tylko poetom pisana
uczyłam żyć we wspólnocie
i cieszyć się chwilą tą drobną
spędzoną ze znajomym cieniem

a wtem rok szkolny dobiegł końca

zdobywszy duszy mej wszystkie zakamarki
i przestróg palące płomienie
uczeń opuścił mury mych wpływów
rozpoczął życie od nowa
odszukał to
czego nawet ja nigdy nie znalazłam

i pozostałam sama
z tą tylko jeszcze maleńką
iskierką dumy
przypominającą o sensie misji

lekki uśmiech przemyka czasem na myśl
o przemienionym czyimś życiu
uśpiony pąk rozkwitł
a przepiękna róża mądrości
ukazała się przed moim obliczem

dziś samotność osusza łzę
gdy wspomnienie z rzeczywistością się kłóci

uczniowie zawsze odchodzą
by nie powrócić więcej
czasem tylko wspomną po latach
zniszczoną twarz gorliwego wykładowcy