Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

byłam kiedyś nauczycielką życia
powtarzałam że samotność
tylko poetom pisana
uczyłam żyć we wspólnocie
i cieszyć się chwilą tą drobną
spędzoną ze znajomym cieniem

a wtem rok szkolny dobiegł końca

zdobywszy duszy mej wszystkie zakamarki
i przestróg palące płomienie
uczeń opuścił mury mych wpływów
rozpoczął życie od nowa
odszukał to
czego nawet ja nigdy nie znalazłam

i pozostałam sama
z tą tylko jeszcze maleńką
iskierką dumy
przypominającą o sensie misji

lekki uśmiech przemyka czasem na myśl
o przemienionym czyimś życiu
uśpiony pąk rozkwitł
a przepiękna róża mądrości
ukazała się przed moim obliczem

dziś samotność osusza łzę
gdy wspomnienie z rzeczywistością się kłóci

uczniowie zawsze odchodzą
by nie powrócić więcej
czasem tylko wspomną po latach
zniszczoną twarz gorliwego wykładowcy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Serce przebite strzałą — i ja nią jestem.   Ta jej choroba nie może trwać wiecznie — choć długa — tak będę się czuł do końca.   Sam, zatopiony na łóżku krańcu, pościel nie otula jak puch, to tortura.   Ona już nie mała i bezbronna — a wciąż tylko dziecko, co nie doli nie chce, i brak jej matczynej miłości.   To boli…   Ja wesprę. Oprzyj głowę na moim ramieniu bez skóry. Parzy, piecze, ale nie cofnę się przed ideałem.   Smagam się po rękach batem — przed nią uklęknę, by nie czuła się sama.   Wydłubię oczy, by mogła czuć się widziana. Zawsze razem — w kieszeni jej spodni, jak amulet, zaszyte maszyną, od zaraz.   To nie dzieje się naraz — krew upuszczam, gdy czuję jej marazm. Maluję nią, operuję. Czerwoną cieczą piszę miłość, bo taka jest wola Boża:   „Przy tej kobiecie jest twoje miejsce. Służ jej. Do końca.”
    • Nie wierzę Boże że mi coś pomożesz mimo to proszę nie wierząc w nadzieję zgubiłem drogę uciekam przed Bogiem wiara zasnęła gubiąc duszę we mgle mimo to proszę nie wierząc w nadzieję miłością dawną która nie istnieje wiara zasnęła gubiąc duszę we mgle smutku modlitwa nadziei wyzbyta miłością dawną która nie istnieje proszę o miłość która już nie umrze smutku modlitwa nadziei wyzbyta gdzie wiara walczy z człowiekiem bez wiary proszę o miłość która już nie umrze głosem nadziei która ledwo żyje gdzie wiara walczy z człowiekiem bez wiary zwycięstwo marzy by zakończyć wojny głosem nadziei która ledwo żyje nie wierzę Boże że mi coś pomożesz zwycięstwo marzy by zakończyć wojny zgubiłem drogę uciekam przed Bogiem
    • Wór od Romana na Mordor ów
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Myty muła dał umytym
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...