skrót biografi

[BlackSoul]

Jesteś Weroniką moim łez, która bezwstydnie chciała odejść.
Niczego więcej nie przeżyję, spadam !

Jak tak dalej pójdzie, zaleję się w trupa i dam w dupę wszystkim tym dobrym uczynkom. Słyszysz?! Nie będę cię więcej przepraszać, ani błagać żebyś wróciła. Za błazna nie robię! No, może za lalkarza który ma palce w farbie, a pod nosem wiszą mu sznurki. A tak, będę sobie przedstawiać mordy na wychudłych lalach! Co z tego, że to chore i dzieci będą się bać. Ja się nie boję. To już przestało być straszne. Mogę się tylko z tego śmiać, albo zalać je klejem i przykleić do ściany. Moje mauzoleum porażek.

Na kanciastych nóżkach, podskakuje mały JA. Patyczak o oczach po wybuchu. Oblepiony pyłem którego nie może zmyć – nie da się zbudować z tego domu. Tak, całkiem mocno wychudły. Wyczerpany bólami podbrzusza od ciągłego kopania nie w dupę. Zasraniec z mlekiem pod nosem i wiesz … najgorsze, że dalej myśli o tobie jak o niebie, do którego ma prawo się uśmiechać.