Teraz

[Agnieszka_Horodyska]

Wzruszacie męczycie
Krzykami rozpaczy
Co poprzez papier przez druk dźwięczą w ciszy
I łzy go moczą
Płacz go zagłusza
Lecz wiecznie dźwięczy w zawsze spowity

Krzyk rozpaczliwy często ostatni
Złapany przez was w ciemnościach weny
Obraz wydarty chwili świetlistej
Konanie skryte na tyłach sceny

Samotni nagle w białej przestrzeni
A wokół słowa
Łapcie je
Teraz

[Marek_Dziekan]

Łapcie, łatwo powiedzieć. Mnie ostatnio się nie chce. a łapcie, tylko na nogach...

[Agnieszka_Horodyska]

Trzymam kciuki za Twoje łapcie :-)

[juliajaz]

Hę? Nijak nie wiem co autorka chciała tu powiedzieć. Sam krzyk i dźwięczenie. I patos.

[Alejandros]

ładny:) podoba mi się. Taki sceniczny...

[Agnieszka_Horodyska]

Autorka przeczytała zakończenie pewnej książki, w której autor z kolei nakarmił czytelników opisem śmierci. Ostatnie słowa umierającego brzmiały "Soniu! córko! daruj!"
Opis i krzyk przeaźliwe, ale warto takie chwile łapać i zapisywać.

Pozdrawiam i dziękuję za wszystkie komentarze, i dziękuję za szczerość, i przepraszam za nadmiar "i" :-)