Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witam Jolanto - ubawił mnie twój wiersz pomimo powagi która w nim tkwi .
A wiesz dlaczego - Bo ja skojarzyłem sobie że to wszystko dzieje się w piekle.
A wyjść z niego tak łatwo się nie da bo diabeł pilnuje jego wrót.
A tak poważnie to miniaturka dużo mówi , mówi o znudzeniu czymś co
niby jest wpisane w nasz życiorys a mimo to mamy jej po uszy , i dlatego
czasami szlag nas trafi - stąd ten krzyk a po nim chwilowa ucieczka .
Tak ja to Jolanto widzę - ale być może się mylę co do zamysłu wiersza.
pozd.
Opublikowano

Pewnie tak jest, jak piszą poprzednicy (w komentarzach). Cóż tu więc dodać, może tylko to, że ja bym uzupełnił szósty wers, na (powiedzmy) coś takiego, jeszcze bardziej lżejszego (bo przecież wiersz jest satyryczno-żartobliwy): wychodzę bo cóż mogę – czy coś w tym, czy innym rodzaju. Oczywiście tak, jak jest w oryginale, wiersz jak najbardziej ma swoją dobrą wymowę, i to autorską, a więc zapewne faktograficzną (faktyczną) wymowę. Tak więc, na miejscu aktorki, nie poprawiałbym jednak nic. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witam Jolanto - ubawił mnie twój wiersz pomimo powagi która w nim tkwi .
A wiesz dlaczego - Bo ja skojarzyłem sobie że to wszystko dzieje się w piekle.
A wyjść z niego tak łatwo się nie da bo diabeł pilnuje jego wrót.
A tak poważnie to miniaturka dużo mówi , mówi o znudzeniu czymś co
niby jest wpisane w nasz życiorys a mimo to mamy jej po uszy , i dlatego
czasami szlag nas trafi - stąd ten krzyk a po nim chwilowa ucieczka .
Tak ja to Jolanto widzę - ale być może się mylę co do zamysłu wiersza.
pozd.
no peelka nie ma możliwości wyjść z piekła, ale taka ucieczka np. z kuchni do łazienki ;)
a autorka uciekła do laptopa skleić nerwy wierszem ;)

pięknie skomentowałeś ten krótki tekścik, bardzo dobrze, że wywołał trochu śmiechu, mnie też śmieszy, mimo moich złości i tej powagi, sama nie wiem jak się to coś napisało...

całe szczęście, że my na Ziemi :)))

serdecznie dziękuję i pozdrawiam - Jola.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


WiJa ja tak chyba nie lubię poprawiać, dziękuję, że nie muszę... duży uśmiech...

więc zostaje w wersji jak powstał :)

uwielbiam oryginały :))

serdecznie dziękuję i milutko pozdrawiam - Jola.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Jacku, sam nie wiem co tu gadać - miłość jest piękna i szalona w połączeniu z seksem....coś w tym jest, ehh ;-)))
    • @viola arvensis dziękuję   @Wiesław J.K. los czasami bywa okrutny- jak trzos, i traci się dziecko- choć bardzo się na nie czeka. Wieszak- to myślę, że w tym kierunku myślisz. Dziękuję
    • @Wiesław J.K. Jej Wiesław, rozważania czysto teoretyczne, skoro coś nami kieruje, nazwiemy to wizją, to oczywistym jest ten wolny wybór, tu sprawdza się stare powiedzenie albo idziesz z,albo pod prąd -co ono oznacza dla Ciebie? Przy okazji dzięki za przypomnienie tej rozwałki ( od rozważania:)) Pozdrawiam 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @obywatel Głupie może nie, ale trudno nie zgodzić się z tym, że zaaranżowane być może jest, a może napewno...sam nie wiem. Pozdrawiam! :)
    • Mnie proszę nie liczyć. Policzcie sobie nawet psa, kota czy świnkę morską. Ale beze mnie… Że co? Że co się ma wydarzyć? Nie. Nie wydarzy się nic ciekawego tak jak i nie wydarzy się nic na płaskiej i ciągłej linii kardiomonitora podłączonego do sztywnego już nieboszczyka.   I po co ten udawany szloch? Przecież to tylko kawał zimnego mięsa. Za życia kpiarsko-knajpiane docinki, głupoty, a teraz, co? Było minęło. Jedynie, co należy zrobić, to wyłączyć ten nieustanny piskliwy w uszach szum. Ten szum wtłaczanego przez respirator powietrza. Po co płacić wysoki rachunek za prąd? Wyłączyć i już. A jak wyłączyć? Po prostu… Jednym strzałem w skroń.   Dymiący jeszcze rewolwer potoczy się w kąt, gdzieś pod szafę czy regał z książkami. I tyle. Więcej nic… Zabójstwo? Jakie tam zabójstwo. Raczej samobójstwo. Nieistotne z punktu widzenia rozradowanych gówniano-parcianą zabawą mas. Szukać nikt nie będzie. W TV pokazują najnowszy seans telewizji intymnej, najnowszy pokaz mody. Na wybiegu maszerują wieszaki, szczudła i stojaki na kroplówki… Nienaganną aż do wyrzygania rodzinkę upakowaną w najnowszym modelu Infiniti, aby tylko się pokazać: patrzcie na nas! Czy w innym zmotoryzowanym kuble na śmieci. Jadą, diabli wiedzą, gdzie. Może mąż do kochanki a żona do kochanka... I te ich uśmieszki fałszywe, że niby nic. I wszystko jak należy. Jak w podręczniku dla zdewociałych kucht. I leżących na plaży kochanków. Jak Lancaster i Kerr z filmu „Stąd do wieczności”? A gdzie tam. Zwykły ordynarny seks muskularnego kretyna i plastikowej kretynki. I nie ważne, że to plaża Eniwetok. Z zastygłymi śladami nuklearnych testów sprzed lat. Z zasklepionymi otworami w ziemi… Kto o tym teraz pamięta… Jedynie czarno białe stronice starych gazet. Informujące o najnowszych zdobyczach nauki. O nowej bombie kobaltowej hamującej nieskończony rozrost… Kto to pamięta… Spogląda na mnie z wielkiego plakatu uśmiechnięty Ray Charles w czarnych okularach i zębach białych jak śnieg...   A więc mnie już nie liczcie. Idźcie beze mnie. Dokąd.? A dokąd chcecie. Na kolejne pokazy niezrównanych lingwistów i speców od socjologicznych wynurzeń. Na bazgranie kredą po tablicy matematyczno-fizycznych esów-floresów, egipskich hieroglifów dowodzących nowej teorii Wielkiego Wybuchu, którego, jak się okazuje, wcale nie było. A skąd ta śmiała teza? Ano stąd. Kilka dni temu jakiś baran ględził na cały autobus, że był w filharmonii na koncercie z utworami Johanna Straussa. (syna). Ględził do telefonu. A z telefonu odpowiadał mu na głośnomówiącym niejaki Mariusz. I wiedzieliśmy, że dzwonił ktoś do niego z Austrii. I że mówi trochę po niemiecku. I że… - jest bardzo mądry…   Ja wysiadam. Nie. Ja nawet nie wsiadłem do tego statku do gwiazd. Wsiadajcie. Prędzej! Bo już odpala silniki! Ja zostaję na tym padole. Tu mi dobrze. Adieu! Poprzytulam się do tego marynarza z etykiety Tom of Finland. Spogląda na mnie zalotnie, a ja na niego. Pocałuj, kochany. No, pocałuj… Chcesz? No, proszę, weź… - na pamiątkę. Poczuj ten niebiański smak… Inni zdążyli się już przepoczwarzyć w cudowne motyle albo zrzucić z siebie kolejną pajęczą wylinkę. I dalej być… W przytuleniu, w świecidełkach, w gorących uściskach aksamitnego tańca bardzo wielu drżących odnóży… Mnie proszę nie liczyć. Rzekłem.   Przechadzam się po korytarzach pustego domu. Jak ten zdziwaczały książę. Ten dziwoląg w jedwabnych pantalonach, który po wielu latach oczekiwania zszedł niebacznie z zakurzonej półki w lombardzie. Przechadzam się po pokojach pełnych płonących świec. To jest cudowne. To jest niemalże boskie. Aż kapią łzy z oczu okrytych kurzem, pyłem skrą…   Jesteś? Nie. I tam nie. Bo nie. Dobra. Dosyć już tych wygłupów. Nie, to nie. Widzisz? Właśnie dotarłem do mety swojego własnego nieistnienia, w którym moje słowa tak zabawnie brzęczą i stukoczą w otchłani nocy, w tym ogromnie pustym domu. Jak klocki układane przez niedorozwinięte dziecko. Co ono układa? Jakąś wieżę, most, mur… W płomieniach świec migoczące na ścianach cienie. Rozedrgane palce… Za oknem jedynie deszcz…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-03)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...