Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dla Anny "T"

Tomasz_Biela
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

ilekroć prostuję twoje oblicza
rozrzucasz po krzywych lustrach
wchodzę jeszcze raz i rozbijam
rozmnożenie chłodu do dwojga

nic już nie stoi na przeszkodzie nic
już się nie będzie wydawać
tylko chaos w twoich oczach
powstaje świat od nowa odbijając się
w moim błękicie tęczówki
czarne plamki to gorejąca lawa
to ciepło które przelewasz więc
nie można odepchnąć
powinno się nim żywić
łykać jak herbatę z rumem
i poczuć rozgrzanie całym sobą

te ramiona na które tak narzekasz
dojrzewają szybciej niż konary drzew
zasadzone lata temu
mają już mniej żywicy niż ty tętna w swoim życiu
które dopiero co zaczyna gęstnieć z każdą chwilą
więc daj się porwać
jak chmura na niebie którą przecina słońce usypia księżyc
bo jesteś na tyle lotna i odważna abyś mogła
tam zaglądać bez obawy o okaleczenie

nic już nie stoi na przeszkodzie by ten wiersz
był i został dla ciebie w tobie przez ciebie
ze mnie wchłoniętego w nowoświt i nowonoc
które łączysz własną dobą
smukłą ozdobą szarości jesteś jak bursztyn
rozlany wszem i wobec

Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Też jestem pod wrażeniem, fragmenty dobitnie opisujące, zaciekawia siła i charyzma charakteru wiersza, - trochę grozy, chyba nie - raczej surowość, jak hart ducha,
a właściwie rdzeń natury. Jedyna wątpliwość to tylko, że nie zawsze chcieć to móc,
z takich różnych względów. Tak domyślam się, nie śmiem zapytać gdzie, czyli czego
ta charakterystyka dotyczy.
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      Wilderness

      Przez andrew · Opublikowano

      zdawałoby się  że ja i Ty …   a my  my tak daleko od siebie    pozory  gra słów  wszystko wygląda logiczne  nawet może się podobać  ale wewnątrz  wewnątrz pustynia  i w codzienności gdy znikniemy sobie z oczu przepadamy  często i w nieskończoności    patrzą na nas  mówią  ci to muszą być szczęśliwi  tacy zawsze....   8.2025 andrew   
    • Adam Zębala
      Słowa które dobrze brzmią

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar dziękuję bardzo również pozdrawiam twoje słowa są bardzo ważne 
    • Alicja_Wysocka
      List od końca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Nie rozkochał mnie w sobie. Rozkochał mnie w poezji. Poznaliśmy się w górach - wędrowaliśmy w większej grupie, szliśmy obok przypadkiem. Oboje gadatliwi, trochę śmieszni, trochę zapatrzeni. Nic wielkiego - ot, kilka dni na szlaku, rozmowy między krokami, wspólna herbata z termosu. Na koniec wymieniliśmy adresy. Tak zwyczajnie, niezobowiązująco, „na wszelki wypadek”. I to on napisał pierwszy. List przyszedł po kilku dniach. Pamiętam, że czytałam go przy kuchennym stole, w półśnie, z herbatą, jakby z lekkim niedowierzaniem. Był inny. Nie opowiadał tylko o tym, co słychać, ale miał w sobie rytm, swobodę, lekkość. Czytało się go jak książkę, jak opowieść. A na końcu - wiersz. Nie jego. Jakiś klasyk. Tęskny, miękki, trochę tkliwy. Zaskoczyło mnie to, bo nikt wcześniej nie przesyłał mi wierszy. A już na pewno nie na końcu listu, jak puenta. Odpisałam. A on znowu - odpowiedź, i znowu wiersz. Zaczęłam czekać nie na same słowa, ale właśnie na ten fragment na końcu. To był moment, który rozświetlał dzień. W domu nie było zbyt wielu tomików poezji - może Mickiewicz, jakieś lektury. Zaczęłam więc szukać wierszy sama. Najpierw dla niego - by też coś pięknego mu wysłać. Ale z czasem... Zaczęłam je czytać dla siebie. Złapałam się na tym, że kiedy dostaję list, zaczynam od końca. Wiersz był najważniejszy. A potem - pewnego dnia - pomyślałam: „A co tam… Może i ja bym coś spróbowała napisać.” Napisałam pierwszy wiersz. Niepewnie. Tak, jakby słowa znały drogę, ale ja nie byłam pewna, czy mam prawo je prowadzić. Nie pokazałam go nikomu. Jeszcze nie. Ale napisałam. I to nie był koniec, tylko początek. Pierwszy raz opublikowałam wiersz w internecie - na stronie, którą prowadził ktoś, kto już pisał. Kto miał swoje miejsce, swoje słowa. On powiedział: „Nie ma się czego wstydzić.” A ja - choć z drżącym sercem - mu uwierzyłam. To było jak uchylenie drzwi. A potem były kolejne - inne strony, portale, przestrzenie, gdzie poezja mogła być nie tylko czytana, ale i usłyszana. I tak doszłam - do teraz, do dzisiaj. Dziś wiem, że nie trzeba się bać własnego głosu. Bo kiedy wiersz się rodzi - trzeba mu dać światło. Nawet jeśli nie wiadomo, czy ktoś go przeczyta, zrozumie, przytuli. Bo może gdzieś, kiedyś, ktoś przeczyta od końca. I od tego zacznie się jego własna opowieść.    
    • Marek.zak1
      Zakochanie

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Ładnie, a peelka widać z tych kochliwych. Pozdrawiam
    • Jacek_Suchowicz
      lato odchodzi po cichu

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @Wiesław J.K. serdeczne dzięki za te nuty jak malowane to jest fakt czy też melodię mi przyniosły bo póki co słowami gram :)))     @Annna2 lato każdego niespokojne przechodzi burze oraz deszcze umie wyciszyć i ukoić wzdychamy; mogłoby być lepsze :)))  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...