Balsam Żywy

[Paweł Fiedys]

krople soli strumykami brużdżą pył
na przygasłej mej twarzy
popękanej bryle
w której oczy jak szparki
a usta jak paski wyschłego pergaminu
zapisanego cierpieniem

wciąż mam wrażenie
jakobym życiem miał przypłacić
wędrówkę po bezdrożach i pustyniach
moją jedyną winę którą noszę
jak kamień u szyi
i anioła śmierci przy boku

i spadł zaraz deszcz nadobfity
z krwi Syna Ojca
zwilżając niczym balsam
szorstką powłokę mojej duszy
zniszczonej brakiem nadziei
rozmytej falami złudzeń

że życie ma jakiś koniec...



*edytowałem ten wiersz wiele razy ale wyszło "masło maślane" :/