Niech przemówią róże

[Ryszard Kisiel]

Gdy na płacz nachodzi mnie ochota,
oczy przesłaniają gorzkie łzy,
Serce ściska potworna tęsknota,
jak na złość, nie puka nikt do drzwi.

Siedzę sam, a wokół martwa cisza
atakuje już napięty słuch.
Wiatr za oknem gałęzie kołysze,
na dodatek kusi cię zły duch.

Chciałbym teraz mieć kogoś bliskiego,
może to być siostra czy też brat.
Żeby móc się zwierzyć ze wszystkiego,
po to, aby kamień z serca spadł.

Nagle słychać leciutkie pukanie,
wiem na pewno, że stoisz u drzwi.
A tak długo czekałem kochanie,
powiedz wreszcie, że to jesteś Ty?

R>K

[krzysztof marek]

no pewnie że to jest owa "Ty"!
kamienie spadają, drzwi się otwierają :)
pozdrawiam Ryszardzie.

[Ela_Ale]

Miło znowu Cię czytać i widzieć wirt. Wiersz nie nadął się, nie wydziwia i ujmuje za serce. Zwyczajnie i po prostu. Relaks niedzielny z nadzieją na Nią w tle. Pozdrawiam miło. E.

[Ela_Ale]

Zapomniałam: ideał warsztatowy na moje wymagania - rym i rytm - mucha nie siada. E.

[Gość]

Zajrzałam, przeczytałam, westchnęłam i na koniec uśmiechnęłam się.
Wiem dlaczego lubię Twoje wiersze Ryśku :-)
Miło znów Ciebie 'widzieć'.
Serdeczności
J.