Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wykres

Biała Lokomotywa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Biała Lokomotywa

Biała Lokomotywa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

zna go dobrze
jak funkcję matematyczną potrafi wyliczyć
wyznacza punkty zerowe i przegięcia
maksima i minima
miał dążyć do nieskończoności
z ogromnym polem cał(k)owania

na płaszczyźnie zespolonej
liczb urojonych
kończy obliczenia
urwanym wykresem
pochodnej diagnozy

Biała Lokomotywa

Biała Lokomotywa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zmieniam po sugestiach. Dziękuję i też pozdrawiam


wylicza go jak funkcję matematyczną
wyznacza punkty zerowe i przegięcia
maksima i minima
miał dążyć do nieskończoności
z ogromnym polem cał(k)owania

na płaszczyźnie zespolonej
liczb urojonych
kończy obliczenia
urwanym wykresem
pochodnej
WiJa

WiJa

Opublikowano
Opublikowano

Czytałem właśnie wszystkie Twoje wiesze, i wszystkie są takie same, czyli dobre, i/bo podszyte, tyle żartem, tyle satyrą, co również sarkazmem. A to nie jest częste u poetów, a przecież to jest bardzo cenna rzecz – takie właśnie podejście do twórczości. W każdym razie mnie to odpowiada, i to bardzo. W końcu można, a nawet trzeba mówić, i to nawet, a może i przede wszystkim o rzeczach poważnych, właśnie w ten sposób, czyli z poczuciem humoru, choćby i podskórnym. I to nawet nie chodzi o to, ze czytelnik to jednak lepiej odbiera, a przynajmniej więcej poprzez żartobliwość do czytelnika dociera, tylko chodzi o to, że takie spojrzenie, to jest najzdrowsze spojrzenie, na rzeczywistość, bo najczęściej na chorą, a przynajmniej pokręconą niemiłosiernie rzeczywistość. A sprawność warsztatową masz już w pewnej mierze wykształconą, oczywiście, że nie ma tak dobrze, żeby nie mogło być jeszcze lepiej, ale przynajmniej Twoje słowo, tj. sposób wypowiedzi, nie przeszkadza tematowi pokazać się w całej karasie, a przynajmniej z najlepszej strony. Utwierdza mnie w tym wiersz Siarkowy , bo nieraz w pewnych miarach traci się pewną swojskość na rzecz pustej (przepisowej, ograniczonej właśnie ramami) literackości, człowiek po prostu w takich wierszach przestaje być sobą, na rzecz nijakości. Cóż Ci mogę więc jeszcze doradzić, chyba tylko to, żebyś się ceniła, i nadmiernie (niepotrzebnie) nie szafowała słowem. Po prostu, żebyś zachowywała wyczucie, jakie właśnie Cie wciąga, do twórczości. A powyższy wiersz czy będzie w wersji pierwszej czy nie (bo poprawionej) to rzecz względna, i najbardziej chyba od Ciebie samej (właśnie od Twojego wyczucia) zależna. Pozdrawiam

Biała Lokomotywa

Biała Lokomotywa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo dziękuję za miłe słowa. Ile to człowiek może się dowiedzieć o sobie, więcej niż myśli:) Jestem na początku drogi "poezja", a najtrudniej o obiektywizm w stosunku do własnej twórczości, cenię więc sobie wszelkie uwagi. Też pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Niewinna jesień

      Przez violetta · Opublikowano

      @Wiesław J.K. tak, ale lubię też sałatkę ze szpinakiem i jarmużem:) @Alicja_Wysocka pisze też dłuższe, nie pamiętasz:) @Annna2 natura romantyczki:)
    • huzarc
      Pod makówką.

      Przez huzarc · Opublikowano

      @aniat. To wiersz, który otula czytelnika jak ciepły koc, ciepłą nocą i makowym snem. Przemawia, jak dawna pieśń, którą zna się od dziecka, choć nigdy jej naprawdę nie słyszało, ale jej melodia drzemie przytulnie w duszy. Jest jeszcze w nim coś głęboko ludzkiego i czułego, jak troska, pragnienie bezpieczeństwa, potrzeba snu wolnego od lęku, pośród znaków domowego świata, w którym dobro chroni przed nocą, a słowo ma moc uspokojenia duszy.  Jest on zarazem szczery, miękki i pełen światła, jak noc, która wciąż pamięta ciepło dnia. Pozdrawiam:)
    • huzarc
      Pięć sekund czasu IV

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Annna2 To poezja o kryzysie cywilizacji, utracie ideałów, o tym, że Europa zapomina, kim była, a tym samym dokąd zmierza. A zmierza tam, gdzie już inni napiszą jej celę inspiracje, gdy ciągłość zostanie podważona i zerwana. Ale nie jest to jednocześnie tekst katastroficzny, gdyż pojawia się w nim wiara, że „dobro i słońce” przetrwają jako ostatnie niepodważalne wartości. Stąd ostatni wers — „Pomimo wszystko” — ma wymiar klamry i modlitwy zarazem. To nie lament, lecz akt trwania.
    • aniat.
      Pod makówką.

      Przez aniat. · Opublikowano

      Zaśnij przy makówkowych śpiewach, Niech sen się rozsypie miękko, Na niebie już księżyc ziewa, Przez okno zagląda sielsko.   Tu mak czerwienią się mieni, Stary płot piersią podpiera I strzeże twojego domu Przed zmorą, co poniewiera.   Tą, która pcha się od progu, By ciepło ognia ugasić, Zły urok rzucić na szczęście I szczery uśmiech zastraszyć.   Sypnij ziarenkiem pod progi Z wierzeniem, że zło ominie I nie zawładnie twym domem W nocnej, ciemnej godzinie.   Pogubią się w rachowaniu Jędzyny i wiedźmy z drogi, Gdy makową płodnością Rzucisz im prosto pod nogi.   Zaśnij przy makówkowych śpiewach, Niech sen się rozsypie miękko, Na niebie już księżyc ziewa, Przez okno zagląda sielsko.
    • Alicja_Wysocka
      Jesienny taniec

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @degatoja Klimatycznie. Z goździkiem jeszcze nie piłam, muszę spróbować.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...