Ósmy

[Gość]

By czekać na chwilę, jedną nad piękności
Tworzyć grzech najgorszy, ósmy wśród kolejnych
Głośniejszy niż złość, niż zawiść, niż zazdrość w miłości
Od dumy do pychy jest imć bardziej chwiejny
On jest jak niedosyt, jak w liczbie nieumiar
Jak szale książęce przetkane chorobą
Domaga się nieba, a prosi poprzez czar
Nie może zapytać, wciąż walczy ze sobą
I stworzył on grzech, co żądze zawiera
Pragnienie rzeczy jednej amok wciąż mu daje
A w nim, chwiejnym tak, marzenie umiera
Przeradza się w spokój, tęsknota zostaje