stosy

[La_Fée_Verte]

A może te stosy nigdy nie wypaliły się do końca? Może wciąż płoną wśród nocy płomieniem to krwawym, to bladym, a my w nich dla igraszki czyjejś lub z winy czyichś myśli niegodnych obleczonych w fałszywe słowa? I spłoniemy. Jak tamci. Tylko w świetle nowego poranka o nas nikt nie usłyszy. Pogardy wielkich godne nieznane nikomu Joanny, myślą zbyt trudną niebezpieczni Galileusze świata... Czarownicy i wiedźmy odradzający się wciąż na nowo, nie siedem, a siedemdziesiąt siedem żywotów mający. Zbyt święci, zbyt światli, zbyt mali, by móc się obronić. Zapomniani. I tylko popiół będzie prawdziwy. A może nawet on odwróci się przeciw nam? Choć nadzieję nikłą mam jeszcze, że wichrami świata niesiony, w innym miejscu ziemi upadnie i użyźni nową myśl... Uśmiechem więc pozdrawiam wszystkie feniksy, które przyjdą po nas, by spłonąć jak my i jak my się odrodzić...


Wiem, nadmuchane trochę. Czasem nie potrafię inaczej.
I wiem, że Galileusz nie spłonął. Tak tylko mi pasowało :)