Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

No to poszalałaś:)
Aż nie wiem, do czego się przyczepić ;))))
Dowcipnisia:)
Pozdrawiam,
Andrzej


Ps.
Ciekawe czy osoba, do której to adresowane wie, co by było :))))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Andrzej - to nie jest dowcipne, raczej smutaśne, bo nie ma szansy na spełnienie :(((

adresat wie doskonale, jednak tego nie przeczyta, takie ziemskie uroki...

uwielbiam takie eksperymenty :)))

pozdrawiam ciut sentymentalnie - Jola.

p.s.

adresat - czytelnik...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Andrzej - to nie jest dowcipne, raczej smutaśne, bo nie ma szansy na spełnienie :(((

adresat wie doskonale, jednak tego nie przeczyta, takie ziemskie uroki...

uwielbiam takie eksperymenty :)))

pozdrawiam ciut sentymentalnie - Jola.

p.s.

adresat - czytelnik...


No cóż.
Życie faktycznie bywa nieraz strasznie zakręcone.
Ale pamiętaj o maksymie – „Nigdy nie mów nigdy” :)
Kto wie, co przyniesie jutro.
Pozdrawiam serdecznie i życzę samych dobrych chwil,
Andrzej
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Andrzej - to nie jest dowcipne, raczej smutaśne, bo nie ma szansy na spełnienie :(((

adresat wie doskonale, jednak tego nie przeczyta, takie ziemskie uroki...

uwielbiam takie eksperymenty :)))

pozdrawiam ciut sentymentalnie - Jola.

p.s.

adresat - czytelnik...


No cóż.
Życie faktycznie bywa nieraz strasznie zakręcone.
Ale pamiętaj o maksymie – „Nigdy nie mów nigdy” :)
Kto wie, co przyniesie jutro.
Pozdrawiam serdecznie i życzę samych dobrych chwil,
Andrzej
omijam to słowo :)))))
czekanie na przyjazd lata jest równie fascynujące :)))
Andrzeju dzięki wielkie i wzajemnie - Jola.
  • 3 lata później...
Opublikowano

@Użytkownik_testowy
wiem, tylko, że ja gotuję obiad, latam pomiędzy pokojem, a kuchnią ;)
a teraz z psami muszę - jeden ma prawie 15 lat, ma problem z trzymaniem moczu.
czasem jestem zalogowana na Orgu, ale nieobecna...
sprawdzę ten drugi wiersz. ile ja przez ten pobyt tu nawkładałam komentarzy i wierszy - można się rozchorować...
czy to można jakoś całościowo wykasować? zacząć od nowa pisać?
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Czytałam go trochę niegdyś :) I były tam też utwory, które zrobiły na mnie wrażenie,  ale z czasem doznałam wrażenia, że facet przynudza i nieraz brakowało mi głębi w tym jego pisaniu. 
    • @Arsis Gdyby nie smutek, nie wiedzieliśmy jak wygląda radość... Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Annna2 Tak, uważam że są ważne. I wcale nigdzie nie jest powiedziane, że to muszą być takie od razu i zawsze chwile najzdrowsze. Oczywiście lepiej jak są zdrowe, ale fajne chwile i odrobinę niezdrowe też są w cenie, zawsze były i być może nawet bardziej :)
    • Między zaułkami duszy znalazłaś dla siebie miejsce i nic siłą Cię nie ruszy  Znając każdy mój zakątek,  wszystkie piętra, zmartwień, myśli  Krzyczysz z całych piersi i czekasz aż echo wybrzmi    Po omacku, zagubiony, trafiłem na twoją rękę  Z lękiem, że Cię stracę trzymam mocno  Jak tylko potrafię  Choćby zgasło słońce i zabrali nam powietrze  Ciemną nocą rozniecimy żar na lepsze  Dni, wieczory i poranki    Wiedząc, że nikomu winny nic nie jestem Zmieniam los swój prostym gestem  Wyławiam echo znajomego hałasu  Tak słodkiego dla mnie i gorzkiego  Jak owoc impasu    Ciepły głos, choć tak bliski jeszcze niedawno  Dziś tak jest daleko  I słyszę ledwo, jak jego dźwięk odbija się  po kamienicach duszy  Smutne , samotne echo  Kto ma je usłyszeć  Kto nastawi uszy  Odkrzyczy z nadzieją, że krzyk ten wykruszy  Mury , łańcuchy i nasze kajdany    Smutne, samotne credo Opuszczone wyznanie wiary  Czy jest ktoś, kto powie, jak bardzo niechciany  Może czuć się stary but bez pary    Czy jego stracie bez miary  Ktoś poradzi ?     Więc wszystkiego tu pełno, tylko Ciebie tu brak  Bez Ciebie nie mam już celu, jak statek bez morza  Opuszczony wrak    I dość mi już tego błądzenia  Od dawna jestem w twoim polu rażenia  Dalej mam oparzenia po Twoim dotyku Bez chwili wytchnienia w doznań Bałtyku  Promyku nadziei    Słodkie są dla mnie moje rany  Lecz nie dam się zranić  Nie zatracę miary  Sama odszyfruj mi swoje zamiary  Bo gubię się w Tobie, jak żeglarz bez mapy  Nudzą mnie puste atrapy A ty wśród nich, jak bunt bez utraty Harmonii Jak ogień, który nie parzy, lecz koi i grzeje  Więc w ciszy sie śmieje, skręcając w kolejną aleję  Swojej świadomości, czekając twojej wiadomości    A ty ,niemy aniele , nieś echo w swoim ciele  Mając nadzieję że dotrze w zaułki duszy   
    • @violetta A mój drugi Tomik Poezji polubisz-:)Właśnie widzę w Zapowiedziach…mój zielony kolor okładki…i cieszę się bardzo-:) @Alicja_Wysocka „ Na krańcach klawiatury” być może jesteśmy ( tego nie wie nikt)a jednak czujemy ..pisząc gupimy i znajdujemy aby znowu zgubić na chwilę ( wierzymy) pióra…i ten Twój wiersz ..moja zapowiedż drugiego Tomiku ach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ..wzruszyłam się.Może to tylko deszcz…
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...