Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Na litość

dedykowane Janowi Podglądaczce

tylko satyra, satyra satyry
pośmianie się z nas samych
dzień przywita zdrowszy
zniknie lęk z piersi
z głowy i z szyi

cóż z tego jeśli
filozofom "apokaliptycznym"
uśmiech wargi wykrzywia
zamiast po własnym kotle
spojrzeć najpierw w glebę
wzrok chcą zawiesić
jedynie na aniołach

Matko Boska Najukochańsza
Piety i aniołki przytul okryj
schowaj się za kurtyną
nic nie mów


na scenie z desek
wystaw magnetofon
z kasetą "dziękczynień"
inaczej nie tylko
szczygły i dzieci
ale wszystko co na ziemi
pod niebem za chwilę
zacznie fruwać

Opublikowano

Masz cholerną łatwość pisania , albo mnie się tylko tak wydaje, że tak Ci łatwo to pisanie idzie. Ale czy idzie łatwo czy nie łatwo, musze stwierdzić, że nie są to tematy potraktowane przez Ciebie pobieżnie. Zresztą z reguły tak jest, że jeżeli się ma coś ważnego, a nawet istotnego do powiedzenia, to się przykłada do tego większą wagę. Czasami też tak jest, że się przykłada za wielką uwagę, i traci się przez to, tak lotność wiersza, jak i końcowy efekt. I nie wiem, czy wtedy sprawę trzeba odpowiednio rozważyć, wyważyć, wypośrodkować, czy może bardziej iść na żywioł, a nie iść więc na jakiś kompromis literacki. Ja jestem za tą drugą opcją, acz trzeba już mieć dobry warsztat literacki, żeby udźwignąć nieraz niewdzięczne (trudne dla piszącego) tematy. A co do powyższego wiersza jest on dla mnie małą zagadką (wszak jest to wiersz z kluczem), ale co też nie znaczy, żebym nie domyślał się o co w nim chodzi. Ale też nie ma dwóch ludzi, żeby jednakowo odbierali sztukę; i to jest wiersz poniekąd o tym właśnie, jak różni ludzie różnie widzą sztukę, tzn., że to samo nie dla wszystkich jest tym samym. No to więc z kolei zastanawiam się, czy tak ma być czy nie, czy to dobrze, czy nie dobrze, że ludzie nie chcą, czy nie mogą zobaczyć tego samego. Że jedno przemawia do nich bardziej, a co innego nawet wcale. W końcu na litość boską, i na irytację ludzką. Pozdrawiam

Opublikowano

Twój wiersz zabrzmiał dobrze i dał mi do myślenia.
Nie jestem pewna, czy wszyscy tak pchają się na niebo. Wydaje mi się, że raczej chodzi o skrzydła do płynnego poruszania się po ziemi - tego nam brakuje po wielkim rozczarowaniu czy porażce. Niebo jest dla aniołów i ptaków - zgadzam się z Autorką - a my tam tylko czasem bywamy, ale w innym jego wymiarze. Paradoksalnie, żeby życie, (to na ziemi), chłonąć wszystkimi zmysłami i czerpać z tego radość, potrzebujemy umownych skrzydeł, (względnej równowagi duchowej), a kiedy już są na swoim miejscu, łatwiej o dystans do siebie, autoironię. Przepraszam, że mi się tak wysypało pod Twoim. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dziękuję bardzo Wijo za ponowny komentarz i zatrzymanie nad wierszem.
Lecz tak, jak wyżej, wyraźnie napisałam, że to dedyk. I ten dedyk może być z zagadką.
Wszystko co napisałaś w komentarzu jest dobre, ale pójście na żywioł , moim zdaniem,
bez potraktowania tego żywiołu, /u zrównoważonego człowieka jako odrobiny szaleństwa/
w niektórych warunkach fanatycznych, jest jest cholernie :) ryzykowne.

Wijo, ja się z nadmiaru wyczucia w obliczu rozbieżności i skrajności czyjejś wypowiedzi
okropnie poirytowałam. Stąd ten wiersz, jako wyrażenie swojej opinii na czyjechś
zainteresowania potraktowałam równie tłumiąco, jako kontra na zbyt gwałtowne
zmiany na tak szczytne zainteresowania, po opluciu innych, jednak przyziemnych
i bardziej życiowych zainteresowań. Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Ja Anno nie wiem, czy to aby chodzi o chłonięcie , tu chodzi o uczucie do świata, poznanie jego praw i poruszania się z tym po ludzkim świecie, jak pewnego rodzaju w drodze własnych doświadczeń, wyciągnięcia wniosków, jako swoistego własnego, umotywowanego kompasu, w celu znalezienia sobie miejsca na tym świecie. Ponieważ, to tęsknota za światem decyduje, który w każdym z nas jest, ale my wytrąceni już nawet ze znalezionego miejsca, bardzo się gubimy i nie umiemy go ponownie odszukać. To się dzieje często za przyczyną zbyt dużych wędrówek po świecie, kiedy zapominamy o porzuconych zmysłach /niekiedy też tych szóstych/, które podaję przykład; gwarantowały nam równowagę przy osobie drugiej w nieodpowiednim miejscu, lub poszukiwaniu tej drugiej osoby w odpowiednim miejscu/ jeżeli unieruchomienie jest niezależne zupełnie od woli, ale jest kompromisem na tyle dobrym co i koniecznym/.

Oczywiście w twoim komentarzu, za który dziękuję, jest dużo racji, bo kolejność sobie sami określamy i wybieramy. Ale też nie zawsze wiemy, czy się zastanawiamy nad tym, czy robimy to w kolejności takiej, jakiej rzeczywiście chcemy.

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena  z zasady nie wnikam w sprawy osobiste. Bo gdyby tak było- to nie mogłabym np. słuchać wielu utworów- tak a propos. I żal mi tej pani też- bo została wmanipulowana. W grę, w dyskredytację człowieka. Tak jak ta " mała emi"  Przeczołgali go.
    • @Alicja_Wysocka to ja wolę zejść do podziemi zanim Tobie miałoby się coś złego przydarzyć :) Na wszelki wypadek .....ja już z plecakiem. Sprzączki pozapinane...   Alicjo. Dziękuję. I buzia się do Ciebie śmieje :)       @Annna2 Aniu. Ty moja nauczycielko rzeczywistości. Dziękuję !!!    
    • @Annna2 Aniu. Otworzyłaś ślepcowi oczy :) Dziękuję.
    • @Migrena Grasz na jednej, nadwyrężonej strunie duszy. Wiersz przypomina wirtuozowską grę Paganiniego, któremu niby dla żartu, zerwali trzy struny skrzypiec, zostawiając tylko jedną. Koncert i tak się odbył, wszyscy byli zachwyceni.   - pełen bólu, pasji i nieustannego napięcia - wykończysz mnie. Jak mnie nie będzie tutaj, to będziesz wiedział, dlaczego :)  
    • @Migrena  to nie jest prawdą.  Wiem sprawa żyła swoim życiem- odżyła teraz. Jak łatwo można pomówić człowieka.    Tu dam tylko cytat z przeprosin. Informuję, że w swojej skardze do Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 20 lutego 2017 roku na mojego byłego męża, sędziego i rzecznika Krajowej Rady Sądownictwa Waldemara Żurka zawarłam następujące nieprawdziwe informacje, iż: – nie płacił alimentów na rzecz córek,  – nie wyraził zgody na zabieg operacyjny córki,  – ponosi winę za rozkład pożycia małżeńskiego,  – wykorzystał swoją funkcję w postępowaniach rodzinnych z moim udziałem, oraz informuję, iż bezprawnie dołączyłam szereg prywatnych dokumentów z zawartymi tam danymi wrażliwymi, czym naruszyłam dobra osobiste mojego byłego męża Waldemara Żurka, a w szczególności jego dobre imię, godność osobistą, prawo do ochrony życia prywatnego i intymnego.   Powyższą skargę wraz z załącznikami wysłałam także Wiceministrowi Sprawiedliwości Patrykowi Jakiemu, Posłowi Prawa i Sprawiedliwości Michałowi Wójcikowi oraz Redaktorowi Naczelnemu 'Gazety Polskiej' Tomaszowi Sakiewiczowi.   W związku z powyższym przepraszam Waldemara Żurka, który we właściwy sposób alimentował swoje córki, nigdy nie sprzeciwiał się niezbędnym zabiegom medycznym swoich córek i nie wykorzystał swojej funkcji w sprawach z moim udziałem” – napisała w oświadczeniu.   

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        i dodam:
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...