Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

na drodze po góry złota
przyjaciele tropią
smarkate cele
ich nadzieja
dogasa w chłodzie
plastikowej czerni

ja chcę żyć bezboleśnie
dlatego bądź moją
powiernicą
która nie rozleje
ostatnich kropel
na pożółkłe mankiety

a pierwsza miłość
niech goni karuzelę
do końca miasta


(4 VI 2010)

Opublikowano

Ja to myslę ,że peel jakoś w tych miłościach ,to nie za dobrze wychodzi ,,więc wspomina i chucha na zimne ,,,przyjaciółka to i owszem ,,,wyżalić sie można ,,wesprze kiedy trzeba i nie
zrani co najważniejsze ,,,tak bezpieczniej ,,,pozdrawiam

Opublikowano

wylogowałam się, ale na wyjściu, zobaczyłam Cię

i nie mogę tak iść bez słowa
przepiękny wiersz, Krzyś
bardzo, bardzo się podoba

miłość, wdzięczność za trwanie, za obecność
malarski, czułością pisany
piękny
:))
myślę że przeczyta Ta, do której skierowane
:*
i wylatuję
pa
:))

Opublikowano

Piękna ta "pierwsza miłość goniąca karuzelę"!
Cełe życie to wielka karuzela, raz na koniku, raz na wozie,
raz pod wozem! Wspomień nikt nie odbierze, milość
nas wzbogaca i pozostaje na całe życie z nami, coraz to piękniejsza,
bo i pamięć czasem zawodzi i pamięta się tylko to, co dobre!
Piękny wiersz, Krzysztofie!
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ciche groby – zapomniane. I na krzyżu przysiadł ptak kraczący. Wspomnienie o zmarłych. Ta jedna bezinteresowna , czysta myśl. Zatrzymaj się człowiecze. Zdejmij czapkę , módl się i o końcu swoim pomyśl. Pomyśl o tym , który czuwa. I patrzy na wskaźnik Twoich dni. Ostatki liczący.   Już czas. Jesteś w kolejce. Masz numer. Chwytaj dzień bo przyjemność to Twój jedyny poplecznik. Lub umieraj ze strachu. On zwinie Twą duszę i żywot w rulonik. A na duszy pojawi się ostatniego rozgrzeszenia grawer.   Pani odziana w szatę nocy piekielnej nie zostanie na herbatę. Nie zostawi czasu do namysłu Nie pomoże wstawiennictwo Boga , papieża czy biskupa. Poczeka aż odejdziesz. I weźmie w swe zimne objęcia trupa. Zabierze do podziemi, gdzie z innymi przeklętymi siędziesz do stołu.   Nie widzisz swego końca. Tego wybranego już modelu. Po życiu jest śmierć. To jest kolej i ład. Omeny śmierci, spadają na ziemię jak grad. Niech Cię rozszarpią ognistymi zębami. Wyjedzą ciepłe wnętrzności. Człowiecze mój - nieprzyjacielu.  
    • @Marek.zak1 Bo w nich pisze się głównie o czynach, taka reminiscencja romantycznocentryzmu w opisywaniu historii, połączenia moralnego i pedagogicznego w ich przesłania, a nie o procesach, „technologii codzienności” - tak to był to ujął.
    • Czy pisać wiersze? Na łąkę wszechświata wybiegać? Zrywać śpiące gruszki i wiśnie? Wierzchem chmur jechać jak na wschodzącym słońcu? Duszę rozświetlać nadzieją?   Czy pisać? Na tęczy zawisnąć znienacka? Uszczypnąć los w nos? Potargać szczęście za włosy?   Czy wbiec schodami do nieba skacząc z mostu tonącego w kwiatach?  
    • @wierszyki Fakt , myślę ,że do Pani  Pawlikowskiej -Jasnorzewskiej mi daleko

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , ale dziękuje i wzajemnie wesołych świąt <:
    • @andrew

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...