Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

była grzywka
i pod z rosy ogonek
bo nie wolno
właściwie płakać

teraz tylko chlastać
przez piasek

są nawet dwa
pośrodku nic
rozumiesz nic

tęsknić też nie
zapamiętaj

kropli żadnej
nie uroń
polulamy się
za to

z kwarcu

aaa
nie chce mi się spać
piasek śni o szumie

szkło zobaczy
nie usłyszy

jak się skończy to ci powiem
nie mam nic do powiedzenia

ile razy to czytam
wstrząsają mną wyrzuty sumienia
niezupełnie moje

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Fisiu, całokształt do bani?-no nic więcej o wierszu,
niełatwo coś jest przedstawić
chlastać niezbyt to słowo - wiem, nie podoba mi się to w utworze - nie miałam
ładniejszego pasującego do tekstu - chętnie bym je zastąpiła
innym dobrym
pozdrawiam Fisiu
Kasia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a dzięki za koment, nawet się zgodzę, zwłaszcza, jak dusza nie zdoła udusić zakładając białe rękawiczki - taka to potrafi z siebie dać, a ile więcej może zabrać,
lub potrafiąc zafałszować itp.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Jacku, milej nostalgiczny
i klimatyczny,
wiem, że mógłby być,
jest taki, jak widzisz
niestety
dzięki Jacuś, że tak przeczytałeś
pozdrawiam ciepło
kasia mała
w zielonym futerku :))
Opublikowano

Kasiu, zdekocentrował mnie twój wiersz,
a potem niestety smutaśnie i żałośnie,
mam na myśli aluzyjność,
brak poczucia humoru,
i zwykły optymizm ludzki
na codzień,
oczywiście nie mylić
humoru ze spiętością :)))

z pocieszeniem fly
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Autorzy: Michał Leszczyński plus AI.   Mgiełka   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć   Gdybyś potrafiła nas nauczyć lekkości pośród sił grawitacji ulecielibyśmy w przestrzeń nieba   Nie chcesz uczyć...   Przekonujesz otoczenie niezmiernie że na moczarach trzeba się unosić nie być, roztaczać się, nie pamiętać   My nie dorastamy...   Ciężkawe serca warto opłukiwać niczym dłonie w żeliwnej wannie z nas sztuka tylko Tobie się udaje   Wodzisz wzorem duszy...   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć   Przypominasz nam myśl ulotną co przypadkiem miała nie powstać niepewną chwilką przyszła i odeszła   Mówisz co nieistotne...   Jeśli zakochany wkrótce zapytam zabrzmię ciężkością niemiłosierną obawiam się własnej niezręczności   Pragnę Cię... ...nie spłoszyć...   Ref. jak tu pięknie, jak wspaniale niewidocznie pogodowa poświata przesłania przesłania tyle się wydaje, że się udaje że może jest, że na pewno jest, że być musi że zasłony przeminą, że kiedyś dojdziemy, aby przeniknąć
    • @ireneo 19 letni powstaniec nie był wojskiem skończył w tym roku 100 lat i warto przeczytać co dzisiaj powiedział.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - no tak - poprawiłem - dziękuje -                                                                          Pzdr.
    • @Migrena   Nie, to nie jest błąd, tylko: logika, niektórzy tak robią - celowo wprowadzają w błąd nieświadomych czytelników - pozwalają na to anonimowe nicki, a ci - którzy używają pełnej tożsamości - są bardzo inteligentni, wie pan może - co to jest rozdwojenie osobowości?   Łukasz Jasiński 
    • Jodła stuletnia rzekła do pąsowej róży: Ja przetrwałam śnieżyce, nawałnice, burze, Przetrwałam huragany i zimę stulecia, A twój powab zapachu, nektaru i kwiecia (Mówię to nie złośliwie, lecz ze szczerą troską) Nie przetrwa dwóch dni błota, wichru ni przymrozków. Cenne wprawdzie jest piękno, kolorów wspaniałość, Lecz liczy się naprawdę – solidność i trwałość. Słuchała tego róża, wzruszając płatkami. I odrzekła: Sąsiadko, mówiąc między nami To rozmaicie bywa w życiu naszym ziemskim, Niezbadane są bowiem wyroki niebieskie. I przyszła nawałnica, uderzył huragan, Z nieba spadł deszczu kocioł, gradu pełny sagan. Rankiem dnia następnego, róża oraz jodła, Które burza pospołu ku ziemi przygniotła, Leżały razem w strzępach, smutno i żałośnie, Tak to czasami bywa o karpackiej wiośnie, Ale przestrzec tu muszę zuchów oraz śmiałków, Że na całej planecie tak bywa – pyszałkom…
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...