Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

prolog

kasia.mała
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kasia.mała

kasia.mała

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

nie jestem w słowie ani w milczeniu
antymaterią i tym co na ziemi
nie jestem maszyną ani wiatrem
ty wiesz co mnie w to zmieniło

we wszechświecie jest coś jeszcze
nie co z grzechu dziecięcia

to człowiek
dwie rany
z dobra i zła
nie stworzony z początku
z chaosu

wybrany
nienazwany

księżyc wchodzi w okiennice
dzień będzie

potem słowa
kontekst nieurwany

dlatego powstała kara
to twoja praca nie będzie
miała końca
aż do

kasia.mała

kasia.mała

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję za wstąpienie Wanesso, są przypadki jak okoliczności złożone, które wystarczy zrozumieć i są też takie których zrozumieć nie było sposobu i na te ostatnie wymienione sił
dawno zabrakło i to b.smutne jednak prawdziwe. Moim krótkim zdaniem się wyrażę
z odrobiną nadziei, że nie będzie trzeba bo się ocknie, że coś nie tak.
To tak tylko na przykładzie wierszyka i pojmowania obecnego wszechstanu rzeczy.
pozdrawiam kasia.

Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

Przez wiersz przewija sie dobra myśl zakończona jakąś racjonalną opcją
w puencie jak fancie. Nie chcę żartować zbytnio na te tematy, ale mam odczucie
że autorstwo pismo nosem jest w pewnym stopniu zamierzone, na zasadzie
powtarzalności losu i temu podobnym śłużącym zdarzeniom. I nic nie pozostaje
bez echa.
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Epifania

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Berenika97 To bardzo dobry, dojrzały i konsekwentny wiersz, subtelny, zmysłowy, ale nie banalny, bardzo duchowy, lecz nie religijny wprost. Ma w sobie mistyczną intymność, która bardzo przemawia do nas.
    • viola arvensis
      Dusza jak wiatr

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Emilie Eve Stahl bardzo mi się spodobał Twój wiersz, niecodzienny temat - dusza... Zamyśliłam się trochę a nie powinnam, bo siedzę w pracy nad dokumentami :)  Ale to akurat dobrze świadczy o wierszu :)   Pozdrowienia serdeczne. 
    • Simon Tracy
      Epifania

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Lubię czytać tak sensualną poezję. Choć zupełnie jej nie rozumiem ani nie potrafię wczuć się w jej klimat.
    • Migrena
      Kraj pożyczonych snów

      Przez Migrena · Opublikowano

      Miasto pulsuje jak rana pod plastrem ciszy, a my - obywatele oddechu na raty - uczymy się żyć między reklamą a rachunkiem. Każdy poranek zaczyna się od długu wobec światła, które też już dawno nie świeci za darmo. Dentysta wierci w duszy przez ząb, czas kapie z kranu jak odsetki od bólu. Wiertło gra psalm o inflacji, a człowiek, ten zwykły, siedzi ze znieczuleniem w sercu i modli się, żeby znieczulenie nie przestało działać za szybko. W sklepach jabłka błyszczą jak monety, mięso patrzy jak urzędnik, chleb - święty chleb ! - leży na półce jak relikwia, bo nie każdego już stać na jego zapach. Masło zamieniło się w złoto, a woda - w rachunek sumienia. Na przystankach starcy czekają na autobus do lekarza, do grobu, do lepszego jutra - nikt nie wie, dokąd naprawdę jedzie ten kurs. Emeryt trzyma swoją marną emeryturę w słoiku po ogórkach na mieszkanie, w cukiernicy na lekarstwa, pod obrusem na życie. Chleb, mleko, ziemniak, a za dwa tygodnie kupi sobie ciastko za dwa pięćdziesiąt. Numerek w przychodni to dziś nowa forma modlitwy, bo ciało jest najdroższym kredytem, a empatia została wycofana z obiegu jak stary banknot o zbyt ludzkiej wartości. A oni - ci z góry, z marmuru i telewizji - śpią w fotelach zrobionych z cudzych pleców, piją szampan z ludzkiego potu, w kupionych z KPO jachtach i solariach dla kochających inaczej. Śmieją się ustami, które nigdy nie jadły taniego chleba. Ich słowa są jak ryby z martwej rzeki - pełne śluzu i obietnic, które gniją w powietrzu. Karmią się ciszą tłumu, tańczą na ruinach zamkniętych fabryk jak na weselu po pogrzebie. Złoto błyszczy im w oczach jak łzy ludzi, których nigdy nie spotkają. Każde ich zdanie - tłuszcz na języku, każdy gest - ość w gardle narodu. A my? My chodzimy po sklepach jak po cmentarzach, czytamy paragony jak epitafia. „Tu leżał sen o lepszym jutrze” - pisze drobnym drukiem pod datą zakupu. Nawet na cmentarzach zaczęli liczyć metry - mówią, że teraz mają chować ludzi na stojąco, żeby taniej wyszło, żeby ziemia się nie marnowała. Bo nawet po śmierci trzeba umieć oszczędzać. Na ulicach ludzie mijają się jak duchy, z rachunkami w oczodołach, z sercami pełnymi VAT-u, z duszami sprzedanymi w promocji 2 za 1. Domowe grzejniki milczą jak skarbonki po opróżnieniu, dzieci śpią w czapkach, a dziadek zakłada kufajkę z czasów Jaruzela, bo historia znów wróciła w wersji ekonomicznej. Zimno gryzie w palce jak głód, co nie ma już zębów, a dzieci rysują słońce, żeby ogrzać kuchnię. Wieczorami miasto płacze neonami, a człowiek kładzie się w łóżku jak w trumnie z pościeli z wyprzedaży. Śni o świecie, w którym współczucie ma zasięg większy niż Wi-Fi, a władza nie pożera własnych dzieci. Rano znów wstajemy. Myjemy twarze w wodzie, na którą nas nie stać, śniadanie jemy z poczuciem winy, że jeszcze żyjemy. Potem wychodzimy - do pracy, do lęku, do ciszy, która jako jedyna nie zdrożała. Bo tu, w kraju pożyczonych snów, nawet Bóg musi płacić rachunek za gaz, żeby świeciło niebo.    
    • Gerber
      Epifania

      Przez Gerber · Opublikowano

      Co prawda to nie mój klimat, ale bardzo ciekawie opisałaś pewne uczucie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...