wiejski poeta

[Jan Rybowicz]

kolejna córa Koryntu
zaliczona
jak zwykle
do dna
kolejny uśmiech etykiety
zazębienie
z kalekiej Arkadii
do knajpianego mamrotu
ocucony
prowadzi codzienną destylację myśli
zapijaną błotem z wazonu

trzeba żyć
po prostu trzeba żyć
czytam w jego wierszu

odurzony i starszy z każdym kolejnym słowem
odchodzi
do wyśnionej krainy
z której nie wysyła się
listów

[Pomarańcza]

Po przeczytaniu kilku pierwszych wersów zostałam kupiona. Nie byłam jeszcze wtedy pewna, na jak długo, ale dobrnąwszy do końca (tak, dobrnąwszy, bo trudno się czyta ze świadomością, że szczęka leży gdzieś na podłodze) zostałam powalona na kolana.
Trafił do mnie ten wiersz. I nawet nie mam ochoty zrzucać tego na popularne "bo dziś jest dziś, a jutro zapewne nie wywarłby na mnie wrażenia". Wywarłby. Zresztą - przekonam się na pewno, bo wrócę do niego za kilkanaście godzin.
Jest Cudowny.
Przez duże "c".

Pomarańcza.