Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

istnieje potencjalnie
wszystko to
na wrogi grunt nie padnie
nie pozwolę na to
nigdy

skoro jestem obojętny
wręcz przykry
dziękuję
szczerość to ważna rzecz
o ile nie najważniejsza

nie wiem na co czekasz
ale na pewno nie na mnie

Opublikowano

Zastanowiła mnie puenta, bo uważam, że nie jest jednoznaczna. Często tak mawiamy w życiu, na pewno np. nie wygram w totka, a w głosie nutka nadziei "a może jednak"? , na pewno mi się nie uda...ect
Jednak istnieje ta różnica między językiem mówionym, a pisanym, że w mowie podpowiada nam intonacja głosu mówiącego, z zapisu natomiast, można interpretować na swój sposób, co czasem sprowadzić nawet może do odbioru wiersza inaczej niż zamierzał autor.
Może peel wmawia sobie, że nie na niego czeka, a podświadomie ma nadzieję, że jest inaczej, albo definitywnie stwierdza, że to rzeczywiście koniec, co jednak raczej rozważałbym w ostateczności, pozdrawiam.

Opublikowano

no napewno, wiersz to wiersz i co autor chciał napisać,
trzeba to uszanować, a ze nie wszystkie chcą się z tym
zgodzić, to w końcu przecie nie jest najwaźniejsze, bo
trzeba się lubić, a to już trudniejsze
pozdrawiam i tak...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ, Judyt, dziwię się, bo przekonany byłem o przeciwnej wręcz wymowie. Aż sobie przeczytałem powtórnie. Tu to kobieta ma wiele do zarzucenia mężczyźnie, gdyż chce aby był kimś kim być nie może. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czy to oznacza Eliko, iż zarzucasz mi, iż Cię nie lubię?

lubienie ma taką specyficzną cechę w sobie, rozumienia się
i wzajemnego uczucia, zarówno społecznie, jak i przyjacielsko.
tu pisał miły człowiek, że: co innego jest, gdy ktoś to np. do Ciebie
czy do mnie mówi, a co innego, gdy pisze. Samą płaszczyzną
przekazu jest mówienie lub pisanie, a one się różnią kiedy
zapomnimy schematu, czyli takiego szkicu czy rysunku
tej osoby, jak wizerunku, i kiedy coś wypowiada, a nie możemy
mieć tego przed oczami. Zatem, ja Ci nic nie mogę zarzucać,
tylko komentuję z dozą sceptycyzmu, ponieważ nie wiem do kogo się
zwracasz, i do kogo jesteś na nie, a tymbardziej na tak :)
Opublikowano

Peel twojego wiersza jak dwie krople wody podobny jest do mojego znajomego. Aż zaniemówiłam ze zdziwienia, gdy przeczytałam ten utwór. Ten znajomy tak mi zwykł wciąż odpowiadać i sprawia wrażenie obojętnego wobec całego świata.
Serdecznie pozdrawiam autora :)
Janina

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie chcę się tu wyżalać, Zbyszku, gdyż to by było dopiero przykre, jednak to jest prawda, że między tym peelem a ludźmi jest ściana, której on nie potrafi jakoś samodzielnie sforsować. Dziękuję za zaciekawienie tematem. I za wyrozumiałość dla błędów. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyli więc teraz mam lepszy obraz zaistniałego niezrozumienia i tak to powoli dostrzegam od siebie. Ale z drugiej strony. Słówko "obojętny" znaczy że dla kogoś, że "przykry" też. Monotematycznie, ale jak w temacie stoi, że do kogoś kierowany, znaczy ta sama osoba, dla tej samej osoby. Też natomiast peel, daleki jest od obojętności, raczej znajduje się gdzieś w okolicach przeciwnego bieguna. Dobrze dla mnie, jako autora, gdyż rozumiem, co nie zmienia faktu, a wręcz przeciwnie. Dziękuję Janino za piękny komentarz do tego niepięknego wiersza. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czy to oznacza Eliko, iż zarzucasz mi, iż Cię nie lubię?

lubienie ma taką specyficzną cechę w sobie, rozumienia się
i wzajemnego uczucia, zarówno społecznie, jak i przyjacielsko.
tu pisał miły człowiek, że: co innego jest, gdy ktoś to np. do Ciebie
czy do mnie mówi, a co innego, gdy pisze. Samą płaszczyzną
przekazu jest mówienie lub pisanie, a one się różnią kiedy
zapomnimy schematu, czyli takiego szkicu czy rysunku
tej osoby, jak wizerunku, i kiedy coś wypowiada, a nie możemy
mieć tego przed oczami. Zatem, ja Ci nic nie mogę zarzucać,
tylko komentuję z dozą sceptycyzmu, ponieważ nie wiem do kogo się
zwracasz, i do kogo jesteś na nie, a tymbardziej na tak :)

Dziękuję Eliko, oczywiście że do wszystkich jestem na tak. Jak w tym wierszu. www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=103405 Ja sobie także wiele mam do zarzucenia, co chyba mnie najbardziej denerwuje. Zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ, Judyt, dziwię się, bo przekonany byłem o przeciwnej wręcz wymowie. Aż sobie przeczytałem powtórnie. Tu to kobieta ma wiele do zarzucenia mężczyźnie, gdyż chce aby był kimś kim być nie może. Zdrówka!
hm..tak mi z tytułu: że to mężyzna kobiecie dedykował powyższe,
a trochę jakby ze scen filmu "fortepian", więc niech będzie sobą.
J. wzajemnie i serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



lubienie ma taką specyficzną cechę w sobie, rozumienia się
i wzajemnego uczucia, zarówno społecznie, jak i przyjacielsko.
tu pisał miły człowiek, że: co innego jest, gdy ktoś to np. do Ciebie
czy do mnie mówi, a co innego, gdy pisze. Samą płaszczyzną
przekazu jest mówienie lub pisanie, a one się różnią kiedy
zapomnimy schematu, czyli takiego szkicu czy rysunku
tej osoby, jak wizerunku, i kiedy coś wypowiada, a nie możemy
mieć tego przed oczami. Zatem, ja Ci nic nie mogę zarzucać,
tylko komentuję z dozą sceptycyzmu, ponieważ nie wiem do kogo się
zwracasz, i do kogo jesteś na nie, a tymbardziej na tak :)

Dziękuję Eliko, oczywiście że do wszystkich jestem na tak. Jak w tym wierszu. www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=103405 Ja sobie także wiele mam do zarzucenia, co chyba mnie najbardziej denerwuje. Zdrówka!

Łysy Taytańczyku, rozumiem Cię, tylko że ja nie mam sobie nic do zarzucenia,
tobie też nie mam jak zarzucać :)). Może znajdź sobie obiekt w sieci i na nim się oprzej,
/bo tak defacto to ja nie autor /, a on na tobie się oplecie łącznie z językiem
mówionym długo ale łakomym, no i bez mojego udziału :)). Ja tu tylko coś sobie przypominam i czarno na białym dopiszę. Ja to widzę ciężko dla ludziów i nawet nie chce
o tym myśleć, co to z tego wyjdzie. Serdecznie
pozdrawiam i zdrówka.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 sama słodycz
    • Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
    • @Alicja_Wysocka Alicjo, to fajny obrazek z dzieciństwa. Przypomniałaś mi moje "historyjki" z lat minionych. Pisz je, zbieraj, stworzą niezły pamiętnik. Te przygody wtedy żyją. Inspirujesz!   
    • @Robert Witold Gorzkowski To ten z Raszyna?
    • @MigrenaBardzo dziękuję! I lubią wchodzić w coraz to nowe związki, z milczeniem, z westchnieniem, z niedopowiedzeniem... tak bardzo  lubią  igraszki,
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...