Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ryby

Leszek_Nord
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/110035-ryby/

Rekomendowane odpowiedzi

WiJa

WiJa

Opublikowano
Opublikowano

Ciekawi mnie dla kogo jest ten wiersz, bo tak naprawdę, chociaż jest do i dla wszystkich, to jednak do nikogo-siebie, tylko zawsze do kogoś-obok. Ale dobrze, że jednak jest taki wiersz, że można się czegoś więcej dowiedzieć, właściwie o sobie, i najlepiej kiedy o sobie, bo inaczej to nie dotrze z pozytywnym skutkiem. Bo zawsze to lepiej (wygodniej, bezpieczniej) widzieć to i owo u kogoś, byle tylko niczego niewłaściwego nie zobaczyć w samym sobie. I nawet ten, tak prosty i tak dobry wiersz nie pomoż; każdy tylko będzie dobrze wiedział, co jest grane, w czym rzecz, ale nikt, jak już mówiłem, nie weźmie sobie tego do siebie. I więc po lekturze wiersza, tak samo będzie, jak było przed…, jakby nie było wiersza, jakby nie było problemu, jakby nie było (takich) ludzi. Są, i będą tylko rybki w akwarium, które… (głosu nie mają), którym właściwie więc można przypisać wszystko, a nawet jeszcze więcej, i to wcale nie będzie absurdem, przynajmniej jak na/dla niektórych ludzi. Pozdrawiam

Leszek_Nord

Leszek_Nord

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mam pytanie, czy wyboldowane przezmnie posiadają 'istotność niezbędną' ;) ?
jeśli tak, to będę się gimnastykować i naginać....,
póki co, nie czuję potrzeby wiązania płota z szybą ;)
fisiu myślałem o tych robakach, że za płotem, to już nie moje, że nie muszę się nawet wysilać, by je jakoś nazywać, że to takie mięso, do którego trudno się przyczepić, tylko łyknąć...Dzięki za czytanie, pozdrawiam. Leszek.
MARIUSZ RAKOSKI

MARIUSZ RAKOSKI

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo dobre!

Wszystko na swoim miejscu: ciekawa sytuacja liryczna (świat przedstawiony dzieła... poety-

ckiego :D), ładnie sobie ten płotek, robaczki naszkicowałem. Mocne ostatnie wersy:

ale trzymane za szybą
łatwo ulegają iluzji
łykają wszystko
co im się rzuci

I proszę, zrobiłeś z nas rybki niemięsożerne :D

Ten wiersz powinien zostać polecony. Do ulubionych.

PS Też chyba pierwszy, który przypadł.

Leszek_Nord

Leszek_Nord

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję Doroto. Nie wszystko jednak jest tak pięknie. WiJa zwrócił uwagę, że piszący ustawił się, a przy okazji czytających, po drugiej stronie szyby. W roli manipulatora. Muszę się zastanowić, co z tego wynika. Pozdrawiam. Leszek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/110035-ryby/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Polityk u lekarza

      Przez Migrena · Opublikowano

      Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • Jacek_Suchowicz
      Wiesz

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • Jacek_Suchowicz
      Rozedrgane

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • Jacek_Suchowicz
      jak kasztany

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
    • andrew
      Gdy ojciec był pijany

      Przez andrew · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar ... a dzisiaj narzekamy bo wciąż za mało mamy uczucia i miłości   życie to nie gra w kości  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...