Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Niknące wspomnienia

Antoni Slawbicki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Antoni Slawbicki

Antoni Slawbicki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

cieszyła się wiosną
że dni coraz dłuższe
i jasno i jaśniej na dworze
jako pierwsza witała cyranki
nad Biebrzą rozlaną

zimą bobra spotkała
jego obraz zmieniła w piksele
czarodziejka czarowna
reporterka uroku

lecz najbardziej lubiły się z wiosną
w polnych kwiatach im było do twarzy
koncert świerszcza polnego je łączył
zapach trawy po deszczu jednoczył

a gdy słońce dogrzało się lipcem
słodkość malin sięgnęła zachwytu
niech zamilknę od wrażeń
że ona
i ze mną
wspomnienie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Wurman

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2 Z Twojego wiersza wylewa się miłość do ziemi ojczystej, dbasz o odrębność Warmii, o jej piękno i wyjątkowość. I robisz to cudnie - poprzez najważniejsze obrazy z historii w lirycznych ramach, pokazujesz, jak skomplikowane były losy tego regionu i jego ludzi. Puenta wiersza jest przepiękna - ten obraz "lemieszy na glebę" i "chleba jak miłość, który zawsze wraca" to metafora nadziei i ciągłości życia mimo historycznych tragedii. Świetny!    ps. "brutalnie tłumili powstania Prusaków" - "brutalnie tłumili powstania Prusów"
    • Berenika97
      Łysek performance

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @MigrenaNo to pogalopowałeś z Łyskiem czy na Łysku przez dekady i świat. Świetny pomysł z humorem, groteską, smutkiem na końcu. Ten smutek mnie bardzo zasmucił, pozwoliłam sobie się nie zgodzić z Tobą, co losu Łyska i jego potomków.    Legenda mówi – Łysek żyje. Nazywa się Duch – symbol nieśmiertelności. łeb nosi wysoko w chmurach, kopyta znaczą szlaki dla wędrowców. Dobry duch naszych czasów. Jest, jaki jest. I nigdy nie zemdleje. Łysek z pokładu Idy – legenda. Nie krzyk, lecz pieśń o przetrwaniu, kopyto, co zostawia ślad nadziei. Źrebaków Łyska znajdzie każdy, kto spojrzy na wolne łąki.  
    • Alicja_Wysocka
      Nieśmiertelna nuta słowa (Felietonik)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Leszczym, dziękuję 
    • Alicja_Wysocka
      List od końca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Leszczym, dziękuję
    • Berenika97
      Dwa światy. cz.2 Wolfgang

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2 Bardzo dziękuję za czytanie i opinię. A co do Prus Wschodnich, to napisałaś "oprócz czasów międzywojennych". No i o to chodzi, bo to jest ostatnia historyczna nazwa naszego regionu, która jest zakodowana w zbiorowej pamięci, przede wszystkim Niemców. A wówczas Olsztyn i okolice, z politycznego punktu, leżały w Prusach Wschodnich. W Niemczech żyją jeszcze osoby urodzone w Prusach Wschodnich, często ze swoimi dziećmi kultywują przywiązanie do "Heimatu". Dlatego z punktu widzenia Wolfganga - on jedzie właśnie do Ostpreußen. Natomiast historia Warmii, jej odrębność kulturowa, religijna, a przede wszystkim historyczna- jest bardzo ciekawa i dla nas, Polaków zawsze warta podkreślenia. Pozdrawiam @Alicja_Wysocka Dziękuję za piękny komentarz, idealnie odczytałaś mój przekaz. Stosunki polsko-niemieckie, również między ludźmi, zawsze wywoływały i wywołują różne reakcji. Najczęściej są osadzane w historii (tak jak w opowiadaniu) lub polityce. Rzadziej w chęci poznania drugiego człowieka, jego patrzenia na świat, kultury czy wiedzy na interesujące nas tematy.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...