Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

spazm

Tomasz_Biela
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz_Biela

Tomasz_Biela

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

przemijam we wszystkim
pamiętliwie tak że zostaje
po mnie ślad osad
zeschnięta plama spermy
jak wyplute życie jak
zostawione wspomnienia
ostaję się
jak smuga niedoczyszczonej lampki wina
ostaję się jak plamka atramentu
pod paznokciem ostaję się
jak niedojrzała niedoczyszczona
bakteria pomiędzy
kupką smakową na języku
ostaję się w orgazmie
którego nie można do końca zniszczyć
zawsze jest wolny kiedy dochodzi
kiedy dopnie swego niezależnie
brutalnie namiętnie jestem
niedokończonym obrazem skończonego
niedocenionego artysty
w jakiejkolwiek postaci

jestem sobą

Magda_Tara

Magda_Tara

Opublikowano
Opublikowano

ojjjj, nie przeminiesz.

takim orgazmem????????
pozazdrościć takich doznań i umiejętności przekazania tychże (jeśli chodzi o doznania - realne, osiągalne. werbalizacja - precyzyjna, znakomita!)

fiuu fiuu, że tak profesjonalnie skomentuję.
podoba się
:))

Anna_Para

Anna_Para

Opublikowano
Opublikowano

Doskonały obraz świadomości związku, nierozerwalnej więzi ciała, pożądania, z energią, witalną siłą umysłu. Te nierozerwalne dwie siły przynoszą natchnienie, dają siłę, by chciało się żyć, tworzyć! Wyzywające i sensualne, przy tym "czyste" warsztatowo. Duży plus i uznanie, Tomaszu! Para:)

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Utwór bardzo dobry tematycznie i sprawnie napisany. Z ikrą.
Pozdrawiam.

mine

mine

Opublikowano
Opublikowano

brudny wiersz, bo brudny
jak dla mnie troche za brudny

ale podoba się od dołu dlatego troche pogrzebałam (góra dla mnie niepotrzebna):

ostaję się w orgazmie
którego nie można zniszczyć
zawsze wolny kiedy dochodzi
swego niezależnie
brutalnie namiętnie jestem
niedokończonym obrazem
skończonego artysty
w jakiejkolwiek postaci

jestem sobą

Fly Elika

Fly Elika

Opublikowano
Opublikowano

pięć pierwszych wersów łącznie
z ostatnim tylko o sobie
to takia opera mydlana zdaje mi się
ciągoty jak to z masculina wyłażą

Tomaszku, jeśli to Cię nie obrazi
jednak ty potrafisz po swojemu ogień rozniecać
tak coś mi się widzisz :)) trza ci się dobrze przyjrzeć

pozdrawiam autora

Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

"ostaję się"- ze cztery razy i nieustannie tak to czytam
zależy w Kim? język Twój, moje czytanie
najpiękniej w puencie.." niedocenionego artysty"
no skąd to wiadomo? jak :"niedokończonym obrazem skończonego"
J. serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • obywatel
      Wywód

      Przez obywatel · Opublikowano

      Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • Adam Zębala
      Słowa pozostawione na trawie

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • Adam Zębala
      Po drugiej stronie życia

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Arsis
      Wiesz…

      Przez Arsis · Opublikowano

      Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • violetta
      Samemu przez życie

      Przez violetta · Opublikowano

      Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...