Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

I widzisz...

Ewelina_Grabowska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Ewelina_Grabowska

Ewelina_Grabowska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

I widzisz...
wszystko jest nadal takie samo
banalne ulice
ludzie wokół mnie
goniący za szczęściem
a bojący się uśmiechu bez powodu

I widzisz...
wszystko pozostanie takie samo
bo człowiek to człowiek
dziś
czy za tysiąc lat
co to za różnica kiedy...

Człowiek i tak zawsze bedzie umierał
z tęsknoty za szczęściem

Michał Gomułka

Michał Gomułka

Opublikowano
Opublikowano

Ejmen Sister, człowiek to człowiek - chlast, chlast; i będzie zawsze umierał z tęsknoty za szczęściem.

FAKT. Ta ostatnia fraza stanowi tak potężną dawkę adrenaliny, zawiera tyle miłości i jest prawdą. Co z tego, że w Twoim ujęciu umieranie sprowadza się do tego, co tutaj wydaje się być szczęściem. Ten liryk to taki pesymistyczny wyjadacz, co z ust tysięcy znudzonych wypada... banalne ulice... gonitwa za szczęściem... niedobrze to koresponduje z ostatnią frazą, którą i tak już wcześniej szlag trafił.

To jest najważniejsze i przykre jest, że tak to postrzegasz i dzielisz się z nami. Tzn. za samo dzielenie to nawet jestem wdzięczny... bo kto wie, co dzięki temu, że zamieściłaś liryk, pozwoliłaś na jego krytykę... co dzięki temu wydarzy się w przyszłości?

I wiesz co? To nawet mnie nie przygniotło. To tzw. pesymizm kontrolowany. Jak mam się poczuć jak gówno, to proszę zrób tak, żebym faktycznie odniół takie wrażenie. Technicznie to sprawnie nawet, ale żadnej finezji, co nie musi być zarzutem. Ale już Twoja powierzchowność dokucza... I właśnie z tego powodu nie wierzę Temu, co chciałbym widzieć w ostatnich dwóch wersach. Ty tego nie miałaś na myśli.

Szukaj i pisz dalej. Koniecznie, bo dzięki temu wzrastasz. :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Miejska legenda

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @tie-break Oj, jak ładnie, wrócę - tylko pomyślę, bo teraz jestem jeszcze trochę śpiąca :)
    • Stukacz
      Matoha

      Przez Stukacz · Opublikowano

      Tańczyły, śpiewały, pijane obłędem, Oszalałe, w upiornych podskokach. Po chwili krótkiej do kotła, równym rzędem, Stały za sobą w ciemności zmrokach.   W kotłach smakołyki się zagotowały: Tłuste mięso z udźca baraniego, Na zakąskę zaś zioła przygotowały I drobinkę kwasu chlebowego.   – Ja, to tamtej mleko zabiorę – za karę, Bo mnie nazwała staruchą starą, Że niby ona wielką posiada wiarę, A ja jestem zgryźliwą poczwarą.   – A ja, to plagę szkodników na pszenicę Ześle sąsiadce, co do kościoła, Wczoraj ledwie – wyobraź sobie – w rocznicę, W biegu na msze poszła chylić czoła,   Wymodlić wybawienie przeklętej duszy, Bo deszcz sprowadziłam na jej pole. Tamtej zeszłorocznej, przeraźliwej suszy Pokonała zawistną niedolę,   A ona, że to niby czary, że szkodzę. Nie pomogę więcej – źli są ludzie. W smutku spuściła głowę. – Od nich pochodzę, Dbali, wychowali, w pocie, w trudzie.   Zamartwiła się nad swoimi słowami, A sumienie poruszyło strunę, Która w duszy – nakazami, zakazami – Drapie niewidzialną oczom łunę.   Wrzask. Na kłótniach i na sporach noc upływa, Zmęczone i rozdrażnione – senne, Na niczym już im nie zależy, nie zbywa. Blisko świt słońca, zorze promienne.   Wtem pojawia się demon, kozioł kudłaty, One w strachu: przewiniła która? Wchodzą z lękiem na latające łopaty – Złego aura: upiorna, ponura.   Matoha syczy, czerwone oczy wbija, Dokładnie ogląda, wzrokiem bada, Czy która nie zwodzi albo nie wywija, Kłamie, oszukuje. To szkarada –   Pomyślały. Pokorny wzrok w ziemię wbity. Na to on: sprawiedliwość – tak Zofio – Wiedźmy, czarodzieja, maga czy wróżbity Jest matką i waszą filozofią.   Straszyć czy szkodzić – nie. Wam pomagać dane. Ziół leczniczych poznałyście sekret, Przepisy na różne choroby podane Nosicie jak podpisany dekret.   Wymagam więc jako strażnik waszej pracy, By morale przestrzegane były, W przeciwnym razie na rozkaz was uraczy Sroga kara. Diabły będą wyły   Z klęski, z zatraty waszej, z waszej głupoty Wyły będą pod niebiosa same, Winne będziecie jeżeliście miernoty Pod odpowiedzialnością złamane.   Wiedźmy w strachu całe przed Matohem stały. Wygląd jego jak demona z piekła: Kozioł zawistny i to kozioł niemały, Oczy czerwone, gęba zaciekła,   Na głowie rogi, zębiska, czarna grzywa, Lecz co innego bardziej przeraża: Odgłos co się z głębi gardła wydobywa, I śmiech, który raczej nie zaraża.   Z piekła rodem, więc dlaczego zapytacie, Czuwa pilnie, by wiedźmy chroniły, A nie wiodły ku zgubie, żalu, utracie? Cóż? Prawo, prawem – tu prawo siły.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Nie zawsze to co obok cieszy

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @KOBIETA - @Berenika97 - @Rafael Marius - dziękuje uśmiechem -
    • MIROSŁAW C.
      woźnica

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @huzarc ...bez nachalności... To był klucz do napisania tych wersów.   Dziękuję, pozdrawiam. 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Nadzieja go żywi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - zawsze tak było - tylko dlaczego -                                                                               Pzdr.serdecznie. @Posem - dzięki - 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...