Córka Prezydenta

[Karolina Haponiuk]

Przy trumnach rodziców klęka

Córka Prezydenta

Twarz w dłoniach ukryła

Tragedia się wydarzyła.

Samolot jest roztrzaskany

Nie będzie już taty i mamy.

Kto wytrze Jej łzy spływające?

Kto ukoi Jej serce cierpiące?

Naród Polski czuwa i klęka

A wśród niego Córka Prezydenta.

[Michał Gomułka]

Trzasku Prasku i mamy. Zaletą jest zachowany porządek. Ale liryk jest bardziej informacją niż refleksją, reportażem. Ale gdyby jeszcze trzymał poziom, budził emocje. A tu próżno szukać... Bazujesz na ogólno-światowym (nawet) wydarzeniu. Zresztą kieruję ten zarzut także do innych, co to strzelają teraz lirykami, jakby dopiero się obudzili. Pamiętajmy, że na wszystko jest czas. No chyba, że wiadomość, jaką ktoś chce przekazać zawiera treści niezwykłej wagi, niezwykłego ujęcia, niezwykłej poetyki i niezwykłego uduchowienia. A tak tworzone są memorialne gnioty. Płytkie i niesmaczne.

Pożywką poety nie jest (może nie powinna być) aktualność świata bez wnętrza, lecz aktualność stanu poety połączona z tymże światem - ponownie - wszystko ma swój czas. Nawet ten, gdy dorastamy do pewnych zdarzeń. A trwa to czasami bardzo długo.