Natchniona bezdenną rozpaczą

[Zuza Hofman]

Jestem na dnie mojej własnej nieograniczonej rozpaczy…



Cóż z tego, że słońce świeci rozkosznie,
A ptaki śpiewają pieśń wesołą-
W moim sercu pada deszcz ognisty
Raniąc mnie bezlitośnie.



Przepadła szansa. Choć tak długo na nią czekałam…



Myślałam, że będzie przepięknie,
Że mżawka szczęścia skropi nasze głowy,
Uwierzyłam w cud,
Byłam naiwna.



Władca przypadków to najgorszy prześladowca…



Teraz stoję przed złowrogo śmiejącym się Losem,
Teraz moknę na deszczu własnych łez
Słyszę jedną tragiczną myśl:

Już Cię nigdy nie zobaczę!

[Judyt]

mówi się że rozpacz to nic innego jak brak nadziei,
zawierzenia w zamiary Boga względem nas.
To tyle o ile , poczytałam, J. serdecznie

[Baba_Izba]

Zbyt rozpaczliwie - rozpaczliwy ten wiersz.
Spróbuj nieco spokojniej, oddać atmosferę
smutku rozstania, mniej patosu, może jakaś oryginalna,
przez siebie wymyślona metafora?
To początki zapewne, pisania. Nie zrażaj się, z czasem
będzie lepiej, zobaczysz sama!
Serdeczności
- baba