prosto - o życiu

[Gość]

Samotność uczy gwiazdy
kroplami deszczu
rozmywać płótno nieba.
Wystarczyło jedno spojrzenie
by blask łez zgasił powieki
na twarzy człowieka
i tarcze latarni morskich
odbiły na horyzontach
twoje malachitowe oczy
tonące w sidłach tęsknoty.
Szum leśnych kwiatów
błyszczy w kroplach rosy
marząc o szmaragdowych uczuciach
zakochanego motyla.
Na gałezi drzewa w kolorowej muszli
opuszczonej przez dwa serca
rozświetlając noc - pajęcza sieć
chwyta w pułapkę księżycowe wspomnienia.
Pod liściami jesieni drżały biedronki
(tak bardzo chciały doczekać wiosny)
w łzach dzieci wzruszający obraz śmierci
układał na wietrze kawałki skrzydełek.
Zapachem chłodu umiera miłość...
Bóg już dawno przestał
nakręcać wskazówki ludzkich zegarów.

[magda onuch]

"zapachem chłodu umiera miłość"... oj tak wtedy zimno puka do drzwi...

dość smutne, a co smutniejsze, że jest to prawdziwe... jednak na życie składają się też piękne chwile ulotne niczym motyle, zostawiające głęboki ślad złocistych emocji, nimi trzeba się kierować - przynajmniej tak mówią mądrzy psychologowie, co to psychikę ludzką znają niczym własne skarpetki...

pozdrawiam

[Witold Marek]

Prosto to to nie jest na pewno, tego mi Autor nie wmówi :) Dla wzmożenia wrażenia prostoty zresztą proponowałbym podział na strofy, dużo o by dał, ręczę. A wszystkie te myśli są silnie prawdziwe, pozabierałbym kilka (i pewnie zabiorę i gdzieś przemycę). Choć może trochę za dużo dekoracyjności, określeń, proszę się nie zdziwić, jeśli ktoś rzuci określeniem: "kicz". Ja bym wyrzucił część przymiotników... Choć z drugiej strony od dawna w poezji jest pod tym względem dość ubogo, często ascetycznie. Niemniej - ciekawie i wciągająco ; dziękuję i pozdrawiam.