wrześniowy wypłoch

[Messalin_Nagietka]

wrześniowy to wypłoch, żółci siność dali,
w drożyny odwietrznych chmurzysk jasność ciska,
upadłą zieloność , ujmując powoli,
przez czerwień zgnilizny w promieniach przeciska,
a zwą go miodowym, choć pszczoły w tym czasie
z rzadkością unoszą z łąk nektar, on w krasie,

nad wodą zaduma, w pastwiska wkołysze
w traw źdźbła pieśń bez której jak wyschnięta studnia
spełnieniem nadziei tryska w chłodu ciszę,
zrywając ostatki z drzew letniego kudła,
a każdy go kryje i w niepamięć znosi
co wywinie – póty o kuksańca prosi,

a nocą gdy skryty w sen – spragniona gawiedź
obmyśla przy srebrze plan porannych gonitw
po rosie, w mgły sekret, odnawia w zaprawie
jako miesiąc cały, rwąc od wschodu, pomny,
że wrześniowym słonkiem – co żółci dal szarą -
jest drożyn odwietrznych jesieni cną miarą.

[Roman Bezet]

Messa, to chyba poema będzie. Te kawałki ostatnie tak pleciesz (metrum, klimaty, snucie refleksji), że podejrzewam większą całość!
Jeśli tak - to poczekam na następne kawałki, jeśli nie - to zachęcam.
pzdr. bezet

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dzięki Bogdanie za zachętę - tak jakoś mnie na jesień już poniosło - spróbujję może coś jeszcze wyjdzie spod mego wypłocha - pozdrawiam nie mniej mile
MN