Bulwar Montmartre

[Maajkaa]

Lekko, z wolna przesuwają się kroki,
Tych, którzy spacerują nieświadomie.
Konie z wyuczoną gracją
Ciągną dorożki pełne śmiechu.
To tu, to tam ktoś przystanie,
Na wielkich słupach czytane
Ogłoszenia i afisze bledną w słonecznym blasku.
Obłoczki delikatne, uwite nad miastem
Nie obchodzą nikogo.
Otwarte sklepy pełne gwaru
Przyciągają wzrok wystawą.
Dokąd ci ludzie zmierzają?
Nieświadomi tego, iż w popołudniowym słońcu
Wieńczą swój spacer na płótnie mistrza.

[Gość]

Przyciągnął mnie tytuł Twojego wiersza Maajkaa.
Zabrałaś mnie w miejsca, które na zawsze w serce mi się wryły. Usłyszałam ten gwar, kroki, nawet tego skrzypka o którym nie wspomniałaś a który tak piękne miłosne nuty wydobywał ze swoich skrzypiec. Zobaczyłam też tego malarza, który wyłapywał kolory, zapachy i dźwięki ulicznego zycia.
Dziękuję za tę sentymentalną podróż.
Twoja Montmartre jest jak żywa :-)
Pozdrawiam ciepło
Jolanta

[Ela_Ale]

Dobry, nieprzegadany, nie zanudza, nie rozmazuje, pobudza wyobraźnię. Chociaż pierwszy wpis, a wolny od błędów (n.p. nie pływa w zaimkach). Czekam z ciekawością na dalsze. Uśmiech. E.