Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"Tylko śmierć widziała koniec wojny" -Platon

Oczy waleczne, waleczne dusze
serca honorem w order przywdziane.
Ten krwią splamiony setek, milinów.
Młode serca głupią miłością upajane.
Śmiercią blade ręce żądne krwawych plonów.

Oczy nabrzmiałe krwią, śmiercią bliskich
krajobraz martwy, wierzby śmiercią płaczące.
Melodia jęków wonna żywym trupem.
Przerywa co chwila jęk dżwięczne wystrzały niszczące.
Rykoszetami tworząc werbel pod melodię historycznym mitem,
granatów basem tworząc rytm.
Salwą- wiejąc w jeszcze żywych.
Z martwym dechem stoją na kształt nadmorskich wydm.

Ona nadchodzi, spogląda na nich, kroczy
A im zamarły w mrok napierzchłe śmiercią oczy.

Dziś szumią drzewa wypalonym cmentarnym zniczem,
dudnią w głowie szarością dusze umarłych,
szumią w chebanowe puste wieka
Przyszło im żyć w wojnie
i umrzeć pod jej brudnym śmiercią biczem.
Widząc młode dusze pod ognistą salwą
ona nigdy nie zwleka.
Wypala waleczne oczy i dusze w proch rozwiewa
na szumiące drzewa
wypalonym śmiercią zniczem.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Muszę przyznać, że jednak to prawda, że swój rozpozna swojego :) K. K. Baczyński to także i mój ulubiony poeta, którego wiersze były (i są) jak kołysanka do snu... A to, że lubisz Baczyńskiego naprowadził mnie jeden cytat z Twojego utworu, mianowicie "Oczy nabrzmiałe" :) Poza tym tematyka też moja ulubiona :)

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis Już jest na forum

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Toyer Ten wiersz czyta się jak buntownicze wołanie – z jednej strony sięga do najstarszego mitu ludzkości, z drugiej bezlitośnie rozlicza współczesność. Podoba mi się, że autor nie boi się prowokować – zaczyna od Adama i Ewy, ale szybko wychodzi poza biblijny schemat, pokazując, że kara, raj i grzech to tylko opowieści, które człowiek na nowo nadpisuje.
    • @Annna2 Tak jest. Człowiek jest dożywotnim więżniem samego siebie. Dziękuję Aniu.     @Berenika97 Bardzo dziękuję za ten dogłębny i trafny komentarz! Niezmiernie cieszy mnie to, że udało Ci się wyłapać te kluczowe elementy, na których najbardziej mi zależało. To jest niezwykle budujące, gdy tak precyzyjnie czujesz i rozumiesz tekst. Dziękuję Bereniko za te słowa :)  
    • @Annna2Napisałam w puencie, że szczęściem bywa też mozół - bo wierzę, że prawdziwa radość nie zawsze rodzi się z lekkości. Bywa owocem trudu, cierpliwości, a nawet bólu. To, co ma wartość, ma swoją cenę - i właśnie dlatego smakuje pełniej. Czasem największe szczęście kryje się w tym, że mimo wysiłku, mimo zmęczenia, możemy cieszyć się owocem własnych starań. Dziękuję za obecność :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Tak, nie tylko tworzenia w sensie twórczym, ale także w życiu. Tego, co przychodzi niejako samo, łatwo - nie cenimy trwale - takie mam obserwacje i wnioski z życia.   
    • @Alicja_Wysocka Alu. Wyciągnąłem z Twojego wiersza wniosek, że trud i mozół tworzenia stanowią najprawdziwsze, choć niełatwe, szczęście. I ja w pełni się z tym zgadzam. Jakże by inaczej :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...