Przestrzeń między wiatrami
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 15 504
niebo powoli
zbliża się
do ziemi
chce ją przytulić
powiedzieć że
jest dumne
że trzyma za nią
kciuki że lubi
jej wiersze
podziwia zachody
zaćmienia oraz
świerszcze
lubi przyglądać
jak dumnie
rosną drzewa
lubi gdy płacze
bo w tych łzach
prawdę widzi
niebo jest ziemi
bliskie czasem
drzwi otwiera
szanuje tych co
ją kochają
sercem
2
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 45 odpowiedzi
- 1 147 wyświetleń
-
- 40 odpowiedzi
- 708 wyświetleń
-
- 39 odpowiedzi
- 734 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 600 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 555 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Marek.zak1 · Opublikowano
Pięknie napisany mądry wiersz. Rozumu nie warto oddalać, a zawsze i nigdy znaczą często do pierwszego konfliktu. Pozdrawiam. -
Przez Duch7millenium · Opublikowano
@violetta Musisz zrozumieć dualizmy, moja droga. Twoja wiedza jest zaledwie powierzchowna, a bez absolutnej gnozy jesteś zdana na manipulacje. Pozdrawiam serdecznie. :) -
-
-
Przez Piotr Samborski · Opublikowano
Na skraju leśnej drogi, gdzie światło sączy się przez liście jak ciepły oddech poranka, dostrzegłem dwa dęby — milczące i dumne jak starcy, którzy wiele widzieli, lecz o niczym już nie mówią. Stały blisko siebie, ale nie w zwykłej bliskości — nie w tej, co rodzi się z przypadku, lecz w tej, która dojrzewa jak wino w cieniu lat. Między nimi — gałąź. Jedna, wspólna, jak ramie wyciągnięte w geście, który nie potrzebuje słów. Wrosła w oba pnie, jakby ziemia zapomniała, komu ją ofiarowała, a miłość przyrody — cicha, nieoczywista — postanowiła, że będą razem, spleceni bez potrzeby wyjaśnień. Zatrzymałem się. Bo ta gałąź mówiła więcej niż niejeden wiersz. Opowiadała o tęsknocie zakorzenionej w glebie, o pragnieniu bycia obok, choć każde drzewo ma własny cień i własne światło. Opowiadała o dotyku — tym, który leczy, choć nie zna języka, o przytuleniu, które staje się mostem między samotnościami. I pomyślałem: czyż nie jesteśmy wszyscy takimi drzewami? Stoimy blisko, ale dopiero gdy coś z nas zakwitnie ku drugiemu — spojrzenie, uśmiech, czułość — wtedy rodzi się to, co prawdziwe. Więź. Warto przytulać się do drzew. Nie po to, by coś wziąć, ale by poczuć, że życie płynie także w korze i liściu, w oddechu drewna. Warto się zatracić w tej ciszy, która nie milczy, lecz mówi: „Jesteś częścią”. Bo może właśnie w lesie — w cieniu dwóch splecionych dębów — ukryta jest odpowiedź na pytania, których już nawet nie umiemy wypowiedzieć.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się