Puchu marny.

[Józef Bieniecki]

W podniebnym tańcu śniegu puch,
Z akordem wiatru sunie.
A kołyszący,lekki ruch,
W wietrzyku jest piastunem.

Śnieżne stokrotki, z ruchem fal,
We płynnym siądą tańcu.
A z nimi jakiś cichy żal,
Zimowych przebierańców.

Już w białym futrze róży krzak,
Jałowiec przywdział kitę.
W lesie na sosnach wspólny dach,
I pola nim spowite.

Niewinnej bieli przybył świt,
I brudy pozamiatał.
Zniknął horyzont ,wid nie wid,
Nie ma granicy świata.

Zmarznięty zimą życia kres,
Wzdryga się mrozu dreszczem.
Chwilę ożywa wiatru bies.
Nim zaśnie-długo jeszcze.

Opatulony brudny świat,
Na chwilę w śniegu kucnął.
Póki nie wróci zimny wiatr,
W marach jesieni usnął.

Józef Bieniecki

[Dla Jaj]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No to mnie zaskoczyłeś. Ten jest całkiem, całkiem, tylko powalcz dłużej ze słowami, żeby nie zachowywać rytmu wiersza na siłę. No i z biologią i geografią zdecydowanie lepiej Ci idzie, niż z Bogiem, Honorem i Ojczyzną.

Waldek