Rodzynki i orzechy

[Ludwik Perney]

Przesyłka dotarła. Nieswojo się czułem czekając w deszczu
przy wylocie kanalizacji nad brzegiem Wisły.
Słuchałem cię jak instynktu – mógłbym napisać list
adresowany do mnie. Skąd byłby nadany?

Czuję ten sam strach, który wypełnił adrenaliną żywe komórki,
gdy złapali mnie - z czekoladą pod kurtką. Rodzynki i orzechy.

Płócienny woreczek rozlazł się w palcach, trzymam dziesięć monet,
które kilkadziesiąt lat temu trzymałeś - przesyłka dotarła,
pachnie ziemią i rzeką, nadzieją na życie dłuższe niż pokolenie
- łamanie kodów, deformowanie naszych ciał, Ludwiku.

[Gość]

Spójność Twoich wierszy Marku sprawia, że tworzysz opowieść niebanalną i wciągającą.
Z zainteresowaniem wczytuję się w każde słowo, które odbieram jako szczere wyznania, prawdziwy dialog z dziadkiem Ludwikiem.
Bardzo mi się podoba.
Serdeczności
Jola

[Ludwik Perney]

Jolkowa, moja poezja.org czytelniczko :-)
bardzo Ci dziękuję za ślady po czytaniu.
W klimacie emocji z moimi przodkami powstał cykl.
Będę wklejał kolejne wiersze z tego cyklu, ale poprzeplatam je innymi, żeby nie zanudzić.

Serdecznie pozdrawiam!