Do ziemi

[Łukasz Michał K.]

Ziemio ! Twa skorupa okrzepła wiekami krwistych osmoz
Oceanów spiętrzonych nędznym sykiem ludzkiej ciasnoty
Będącej próżniaczą osłodą umyślnej kpiny z cnoty
Znosi nasz ciężar bezecny, dźwigana przez głuchy kosmos

Gdy nasze imię klęski huraganami wyznaczone
W pancerzu twoim cierniste grzechy, ich smak piołunowy
Winien być jasnością dającą nam mechanizm odnowy
Aby to w czym tak wzrosła ludzkość nie zostało stracone

Lecz płonny nikłych zapęd, marzenia o zgliszczach kominów
Suszonej ziemi cyborgów nie zdusi świeżość ogrodów
Obłędna melodia przyszłości zdmuchnie pewność dowodów

Autentyzm stanie się kurzem, wiarygodność procesorem
Ludzkość zstąpi do podziemi, zastępując tlen wodorem
Te grzechy epok będą strawą naszych córek i synów

[Gryf]

Łukaszu, pięknie i prawdziwie.
Najbardziej bolesny ostatni wers.
Tak, nasze dzieci będą zbierać żniwa naszych blędów...
Pozdrawiam.

[Ela_Ale]

Łukaszu, Michale,
To nie Ziemia dźwiga milkliwy Kosmos. To cierpliwy, mądry Kosmos dźwiga Ziemię. Nawet, jeśli ludzie różnymi grzechami zechcą tę Ziemię zniszczyć, to są za słabi w swojej głupocie. Myślę, że, mimo wszystko, Natura jest ciągle mądrzejsza niż Kultura i da sobie z nami radę. Pozdrawiam. E.

[Intarsja Lumiere]

Ela ma rację myślę, to kosmos dźwiga ziemię,
wiersz piękny :)

[Łukasz Michał K.]

No tak...wygląda na to, że ze swoimi poglądami tkwie jeszcze w średniowieczu i uważam, że ziemia jest w centrum wszechświata dźwigając jego ciężar...nieprzemyślany wers...Dziękuję tym bardziej za uwagę...pośpiesznie zmieniłem pozbawiony sensu wers...aby jakiegoś sensu nabrał...poza tym ta średniówka, znowu jej brak :)...ale co tam, Staff w swoich sonetach też nie wszędzie jej używał...Pozdrawiam