Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

z południa na północ
nadciąga chłodne powietrze
razi ostrymi kolcami
w ręku zaklęte ostrze

za plecami

przekupili wiatr a statki
żony powrotów czekają
chwilowa narkoza matki

już życia iskry serce zalewają

morza fale muszą o brzeg mitu

otrząsnął się marnotrawny
kierunek właściwy

w dłoni pełnia grafitowej

Opublikowano

Dobra przyjaciółko heh nie wiem , co robi tak długi wers, gdyz zapewne to nie zamiar, tylko taki zapis graficzny nie ma szans bytu, co innego gdyby to była np złota myśl, gdyż wtedy ma uzasadnienie jak powiedzenie i inne formy polonistyczne. Masz 12 wersów, więc nie rozumiem takiego zapisu, a co tam mamy XXI wiek. Nie podoba się jedno, mitu", gdyż wiersz kojarzy mi się z Odyseją jednak wyraz ..mit" dla mnie psuje ten przekaz, a nawiązanie i przesłanie wiersza w kierunku Homera i obraz morza jest SUPER, jak utęsknionych żon

buźka nie lubię sie rozpisywać, ale dla Ciebie zawsze , ba jeszcze ,, muszą" orzeczenie raczej chybione, gdyż natura nic nie musi, ona jest jaka jest


szacuneczek

be

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bestio masz zawsze takie ciekawe skojarzenia, lubię Twoje wypowiedzi, im dłuższe tym ciekawsze :))
Co do długości wersu „eksperyment” zamierzony, już robię porządek.
Masz dobre oko!!!

Ten mit i musi - musi się ostać, nie chcę zdradzać moich zamysłów.
Możesz udawać, że tego nie widzisz ;) ?
A możesz spróbować spojrzeć na to z innej strony :))

serdecznie - Jola
Opublikowano

Patrzę z każdej strony i ten wiersz mnie zakręcił juz nawet byłem przy wybuchu jadrowym, dachach itp jednak nic mi nie przychodzi do głowy, gdyz jak idę w jakims kierunku to pól wiersza mi zaprzecza i tak na zmianę , ba wiesz jednak Lecter zapewne zrozumie i jego kompania, wiesz jestem oczytany itd ale czasami widzę w poezji rebusy chociaż je sam piszę jako szaradzista, to są łatwiejsze niż ten przekaz, gdyż jak pisałem jawi sie tylko jeden kierunek Starozytność i tak trzeba umysłu , aby to poskładać, gdyż,, żony" Penelopa symbol wierności itd , przekupił wiatr tylko cyklop prosząc Posejdona nikt na swiecie nie ma takiej władzy z wyjatkiem Boga i wreszcie po 20 latach

otrząsnął się marnotrawny
kierunek właściwy
itd nie mam innego toku myślenia, gdyż zawsze jakiś wers zaprzecza, ba przyjaciółko jeszcze jedno poezja ma trafiać do każdego człowieka od nizin do wyżyn wtedy jest uniwersalna, a nie do? Jak powiedział profesor filologii polskiej ,, Nie rozumiem współczesnej poezji" z tym stwierdzeniem spotkałem się już wielokrotnie w swoim życiu, tylko inaczej to było sformułowane i w tym tkwi cały ambaras , że nie można wszystkiego na raz . Ja nie mam problemu moge pisać wiersze w stylu , który tutaj dostaje aplauzy, tylko czy to jest kluczem do wiedzy zapewne nie, gdyż co z wiersza kiedy 100 osób nie wie o co chodzi , a 1 wie hmmmmmmm albo opisanie obrazka dla mnie to jednak nie jest poezja , jak opisanie sytuacji, gdyż takie przesłanie nie ma racji bytu i nie będzie miało, gdyż poezja ma wzruszać jasne ale nieść ,,naukę", gdyż wiersz napisany powinien sam w sobie wiedzieć dlaczego powstał i o tym właśnie będzie wiedział czytajacy

szacuneczek

be

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież,  także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Likey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby?       Cusco, 22. Września 2025       
    • @lena2_ Leno, tak pięknie to ujęłaś… Słońce w zenicie nie rzuca cienia, tak jak serce pełne światła nie daje miejsca ciemności. To obraz dobroci, która potrafi rozświetlić wszystko wokół. Twój wiersz jest jak promień, zabieram go pod poduszkę :)
    • @Florian Konrad To żebractwo poetyckie, które błaga o przyjęcie, dopomina się o miejsce w czyimś wnętrzu. Jednak jest w tym prośbieniu siła języka i humor, dzięki czemu to nie poniżenie, lecz autentyczna, godna prośba. To żebranie z honorem - pokazuje wrażliwość i odwagę ujawnienia się.   Twoje słowa przypominają, że można być nieodspajalnym  (ładny neologizm) prawdziwym i trwałym. Ta pokora nie umniejsza, lecz dodaje blasku.      
    • @UtratabezStraty Nie chcę tłumaczyć wiersza, bo wtedy zamykam drzwi do innych pokoi czy światów. Czasem czytelnik zobaczy więcej niż autor - i to też jest fascynujące, szczególnie w poezji.
    • Skoro tak twierdzisz...  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...