Pantha rhei

[Bronisław Jaśmin]

przez tyle lat
ludzkie życie
nieustannie płynie

i mimo tej skrytej prawdy
nikt skrupulatnie
nie zapisuje dni
co przeżył jednym dniem

a może chcemy jakieś z nich
tak szczelnie schować na czas późny
na później tuż przed jedną śmiercią?

która jak dżdżownica
podzielana na segmenty
każdy jeden dla każdego

porcelana nigdy nie wie
ile była wypalana

ogarnąć i wziąć na ręce
jednokierunkowe
lecz dwustronne życie
i zmieścić wszystkie
podczas
jednej godziny

każdej sekundy
w których czas
ledwo odróżnia
statyczną zmienność

a nalać życie całe
by się tak nam zniechęciło

zsumować wszystkie chwile
te krótkie jak i długie
byśmy wreszcie mogli
powiedzieć:

żyłem jednym życiem

[Gryf]

Witaj Bronisławie, piękny wiersz niosący pragnienie życia w pełni.
Jakże to by cudownie było, ale niestety jesteśmy tylko jak takie małe
robaczki wciąż przysypywane piaskiem spraw trudnej codzienności.
Pozdrawiam serdecznie i życzę Ci pełni życia.

[Gość]

Porcelana jest w swojej kruchości taka piękna.
Tak samo, jak nasze życie.
I tak jak Twój wiersz Bronisławie.
Pozdrawiam wieczornie
Jola

[Bronisław Jaśmin]

Tak to prawda. Piszemy ze świadomości, że czasu cofnąć się nie da, i choć martwe rzeczy (w tym też nasze wiersze) przeżyją swym istnieniem własnych twórców (nie mają w sobie materii organicznej i śmierć je nie zabije), to przejdzie moment na śmierć ostatnią - na śmierć czasu i w nim świata, gdy przyjdzie jego koniec.