Siła miłości

[Bronisław Jaśmin]

Dłonie swój stos zbudowały-
Aby ogień je w nim stracił.
Ale żar ich nie pochłonie,
Bo cielesność ma swych braci.

Święcą usta pod szkłem czarnym
A wrzos pyłek z wiatrem plącze,
Z ust zbielałych po raz czwarty
Dzisiaj wyjmę ze słów słońce.

I powoli tuż przed zmrokiem
Przy sumieniu bladej lampy,
Znów poczuję i się dowiem
Czy uczucie dzieli karty.

Ale wiem, że miłość każda
Śmierć swą mocą nam powstrzyma,
Bo z samotnym sercem zimnym
Przez swą miłość duch wytrzyma.

I nie będzie chciał opuścić
Swego ciała już oschłego.
Każde rany przed zasłoną
Są ostrzejsze lecz nie bolą.