Żebrak

[Bronisław Jaśmin]

Wiatr mi powtórzył ostatnie słowa,
Które tłum rzucił na szary bruk.
Nade mną jasna ginie pogoda,
I wstaje burza, i słychać huk.

Jestem podobny jak do pioruna,
Bo tylko kreśli mnie ciemny ruch.
Chodzę po świecie, a ręce w murach
Próbują z monet oddzielać kurz.

Jestem jedynie jak błyskawica,
Wbrew woli muszę opuszczać próg;
I znowu szukać po swych śmietnikach,
Żebrać od słońca by dał mi cud.

Choć moje serce tego nie pragnie,
Muszę wyruszać na nowy łów.
Nikt koczownika we mnie nie znajdzie,
Gdyż tłum nie zbada śladów mych stóp.

I nikt nie znajdzie we mnie wędrowca,
Wola bez woli jak ślad manowca.

[Bronisław Jaśmin]

Intuicja, wrażliwość i głęboka empatia to klucz do poznania potrzeby poezji.

oczywiście to nie interpretacja utworu