Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
kochać i być kochaną
to najzwyczajniej
żyć pełnią zdumienia


o poranku
w rzęsistym deszczu
skakać przez kałuże
z wiatrem szybować
nie przestając wierzyć

żywicy pocałunków
powszednich dni
wciąż łakomych
dotknięć

poczuć drżenie
obejmując radość
nie wypuścić
zbyt łatwo
Opublikowano

Marzenia i zalecenia, przepis na pielęgnację uczucia, związku! i "żyć pełnią zdumienia"! Pięknie! To trzeba wypracować:) Piękne zdobycze są trudne. Jak zwykle Krysiu od nowa podajesz nam prawdy oczywiste na świeżej, złotej zastawie. Jak Ty to robisz? Pięknie, Para:)

Opublikowano

Ciekawe przesłanie szczęście obrazowo napisane jednak nie to jest najwazniejsze, gdyż całe piekno tego wiersza zawiera się w tych myslach ,, nie wypuść" jednak jeszcze mnie zaskakuje wątek,, zbyt łatwo" jest czego się uczyć , lub nad czym pomyśleć dla zatracenie lub odnowienia, albo uratowania lub trwania


szacuneczek

be

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Hmm...zadałaś mi "ćwieka"...Jak to robię? Po prostu ...to takie banalne - mam w sobie. Widać taką "zwariowaną" Stwórca sobie umyślił :) a ja korzystam z wolnej woli i dzielę się tym, co kocham :) każdy ma jakąś tam swoją osobowość, prawda? Ponadto radość jest zaraźliwa, więc lepiej nią innych "zarażać" niż wirusami smutku :) tak myślę :)
dziękuję Aniu i ściskam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Krzysiu, to Twój komentarz zapiera dech i nie wiem, co odpowiedzieć, więc powiem prosto: o rzeczach oczywistych najlepiej pisać tak jak się czuje (spontanicznie) tu i teraz / po namyśle już nie będzie to to ta sama chwila i przekaz wybrzmi niewiarygodnie /
dziękuję Ci z całego serca :):)
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bez zdumienia życie wydaje się szare i monotonne,
a przecież co chwila zdarza się jakiś cud ...
wystarczy tylko mieć szeroko otwarte oczy...duszy
dziękuję Judyt
:):)
pozdrawiam cieplutko -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jak zwykle wysupłałeś z mojej plątaniny słów...esencję :) szczęścia nie wolno "wypuścić zbyt łatwo", bo uleci jak chwila, przeminie na zawsze / trzeba walczyć, zmagać się, by czuło, że jest kochane / stale się nim "zdumiewać" od nowa / wybierać pomiędzy szczęściem a czymś mniej w życiu istotnym / ech, można by na ten temat...napisać książkę :):)
dziękuję Bestio pięknie patrząca na życie
:):):)
cieplutko z całego serca -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Witaj :) dawno Cię nie było!
Masz rację, ale do tego, co piszesz,
są zdolni tylko ci, co kochają naprawdę
i za wszelką cenę potrafią miłość
umieścić w centrum swojego życia...
wbrew i pomimo.

Dziękuję za "kapitalny"
:):)
Cieplutko pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bez zdumienia życie wydaje się szare i monotonne,
a przecież co chwila zdarza się jakiś cud ...
wystarczy tylko mieć szeroko otwarte oczy...duszy
dziękuję Judyt
:):)
pozdrawiam cieplutko -
Krysia masz rację(: Krysiu
trzeba jednak o tym zawsze pamiętać
ahoj..i mykam zaraz bo zmęczona ja,
J. serdecznie i z wzajemnością

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...