Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wiele zgrubień już padło
wstrząsnąłeś podstawą nas
czy crescendo potrzebne
jest przy każdej wymianie
zdań wiem zawsze masz rację
dałeś mi widły i rogi
przypiąłeś świński ogon
trwam przy barykadzie bo
muszę zachować chociaż
jeden promyk dzielimy
się łóżkiem nie dzieląc się
sobą

Opublikowano
(...) dzielimy
się łóżkiem nie dzieląc się
sobą


Gabrielu, przejmująca życiowa prawda / jakże często w związku wygasa "dzielenie się sobą" (radości i smutki, zainteresowania, sukcesy porażki - to wszystko powinno łączyć wspólnie przeżywanie) / kiedy tego zabraknie, choć trwają nadal ze sobą jak "na barykadzie" do końca, to jednak ...zdarza się, że są od siebie bardzo daleko, a "łóżko" staje się jedynie obowiązkiem (malżeńskim) / może też być inna opcja - wolne związki np. na chwilę tzw. przygodne (łóżkowe) /

takie oto przemyślenia kołaczą w mojej łepetynce...nie wiem, czy o to "biega", ale tak misie /
a co do Twojej wersyfikacji, to zdążyłam się przyzwyczaić :)

serdecznie pozdrawiam :):)
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tak Krysiu, dokładnie o to chodziło. bałem się, że pojedziecie po płytkości wiersza, ale chyba jednak jest głębiej, niż sądziłem.

co do wolnych związków, wg mnie to początek końca. makijaż dla wygasającego uczucia. próbuje się ratować nas trzecią osobą. po co, skoro my to dwa.

wersyfikacja, ehhh właśnie. ja się zawsze staram równo. i nie wiem, czy słusznie... chyba mam jakiś ukryty pedantyzm, bo w życiu straszny bałaganiarz ;-))

dzięki za odczyt, bardzo poprawił nastrój.

pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbrodnia to niepojęta, cios w zdrowe ciało. Jak sięgnąć okiem trup gęsto się ściele, Gdyż milion ryb życie słodkie oddało - Donosi prasa i dzwony w kościele.   Przez wsie malowane, wsie jak Zalipie, Wzdłuż pól chwilę, co świeżo zżętych, Onegdaj z rzek modra, dziś ledwie chlipie, Niosąc tłum stworzeń głęboko śniętych.   Brzany srebrzyste, zwinne szczupaki, Płodne karasie, świnki, lipienie, Liny przecudne, soczyste sandacze, Leszcze powszednie, kiełby, bolenie.   Słodkie ukleje, dorodne sumy, Okoń rozbójnik i rozpiór mały. I wszystkie pomniejsze płotki i ryby, Co brały na chleb i co nie brały.   Kto się zamachnął, lub kto zawinił ? Czy zbój teutoński gdzieś wpuścił trutkę ? Czy alg złotych gromad kłąb się nasilił ? Dmie propagandy gnom w twardą tubkę.   Na głównej, ważnej warszawskiej ulicy, W ciemnych zaułkach, gdzie życie wrzało, Gdzie młyny mielą dni i godziny, Się Państwa Naczelnik i grono zebrało.   Stu gniewnych wyznawców było na sali. Gotowych na rozkaz sięgać po szablę. Naczelnik oznajmił - Autorytet się wali, Autorytet nasz tonie, donoszą kablem.   Gdy mieszał herbatę z orientu, Purwy, Pomyślał potem - To prosta sprawa. Na wpół Robespierre, jeszcze nie Scurvy. Palec swój kładę na czole Zbysława.   Jest sprawa, kto żyw biega na jednej nodze. Trzaskają drzwi, akta wzorowo. Sam Zbysław czerwony, w czerwonej todze, Rozkazał przesłuchać ofiary masowo.   Zeznania kazał wziąć ofiar i świadków. Wystawiał nakazy z miną wręcz wilczą. Złapać mi, mówi, nędznych gagatków. Zbysławie - mówią - lecz ryby milczą.   Zbysław, więc prasie historię przedstawił, O pladze nieznanej w historii zbawienia. Trzasnął aktami, paski poprawił I rzekł w łaskawości - do umorzenia.   Prezes zaś w duchu zaklął dosadnie, Podumał, patrząc na rzekę zza szyby, Cóż, poczekajmy, aż poziom opadnie, Gdyż wtedy wypłyną nam grube ryby.     YouTube - wersja dla leniuchów (wersja udźwiękowiona)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Ładnie.   Pozdrawiam.
    • @viola arvensis Po prostu prostota :D
    • na brzegu pola rosną słowa których nikt nie zebrał cisza przysiadła na ramieniu jak ptak, co nie zna imienia. w zeschniętej trawie słychać drżenie wiatru i coś jeszcze – jakby echo dawnych rozmów nie patrzę w stronę drogi bo wszystkie drogi są teraz ścieżkami światła a pod stopami ziemia oddycha jakby chciała powiedzieć: „jesteś u siebie”
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...