Wnuczka

[Gość]

Moja wnuczka to tajemnica nikomu nie znana,
to źródło radości, tęsknoty, kochania...
Nosiłem, bawiłem, zmieniałem pieluchy,
kochałem wszystkie te moje maluchy!
A gdy podrosła, mówiliśmy razem pacierze,
jeździli do parku i na rowerze...
Jej pokój jeszcze jest taki do dzisiaj,
jak wtedy, kiedy tuliła misia,
a ja do snu czytałem jej bajkę
o Kapturku i Kocie co palił fajkę.
Dziś ona jest stąd tak daleko,
za siódmą górą, za siódmą rzeką
a pamięć moja jeszcze taka rozdarta
o naszych zimowych zjazdach na nartach.
Niedługo już wejdzie w labirynt życia
a ja będę patrzył na nią z ukrycia
i będę słuchał kurząc nerwowo fajkę,
jak ktoś nieprawdopodobną prawi jej bajkę!
A ona będzie, jak by była jeszcze tak mała,
wierzyć i słuchać w ekstazie cała!

[Gość]

Najpierw dorastają nam dzieci i nim się obejrzymy wnuki.
Patrzymy z lękiem w sercach i chcielibyśmy ich ochronić od wszelkiego złego.
Ale oni tak samo jak my kiedyś, muszą nauczyć się, że nie zawsze należy przedzierać się aż do samego końca. Przecież można tak wiele napotkać po drodze :-)
Pozdrawiam Ciebie ciepło Eugeniuszu
Jola