Wolny kozak stepów

[Tango171]

Chciałeś dogonić wiatr i strzały w locie,
tchu tak brak ci było w ognistym zapale.
Jak błyskawica i jak burza grzmiały
śmigłe twe myśli - natury wyzwanie.

Samotny kozak stepów na rączym rumaku,
pętlą tatarskich arkanów ścinał głowy zła.
Ataman ziemskich łąk z bezkresem w oczach
i koń jego co z potem na chrapie szedł w boje jak w tan.

Ile trupów usłanych na owych podolskich równinach,
jęczących dusz krwawych, pełnych grzechów worów kości.
Ilu jeszcze jęknie i plunie krwią w te trupy -
nim zasną na wieki oczy, z mgłą śmierci z wyroku.

Dokąd gnasz, na złamanie karku, ty kozaku,
grzeszna dzika istoto, jeźdźcu bez głowy.
Bacz na bicz boży, co kark uciąć może,
mieczem lub grotem zdradliwym łucznika.

Opętał cię dziki szał pływasz w krwi czerwieni,
bez sumienia zabijasz, wierny idei wolności.
Gnasz z muzyką w uszach, z rytmem wiatru
co śpiewa pieśni wojenne idące echem ze stepu.

Poległeś ze zdradziecką strzałą bystrookiego łucznika
wbitą w serce, niechybną, ostrzem aż do bełtu.
Ty? Atamanie jak zew stepów, jak dusza wolności i życia,
zamknąłeś na zawsze księgę swoich łąk i swobód.

Po tobie szły szeregi innych braci jak cienie i duchy,
w brzmieniu kopyt, w brzęku stali, w bojowych surm ryku.
Tobie podobni z krwi, grotu i miecza, jak wichry,
teraz leżą i śnią kroniki wolności we wspomnieniach.

[bestia be]

Ciekawy klimat, gdyż kawał historii przypomina mi ten wiersz Zaporoże

serdecznie

be