Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

jest coraz więcej śniegu
i coraz więcej gniewu
a później
jak zabraknie tych dwóch
chłodnych organizmów

wyziębnięty obraz po odwilży
będzie reanimował słońce
i nagle wszyscy się zejdą
w jedno ciepło
i w tym cieple pozostaną
do uprzytomnienia że w końcu
coś trzeba robić

poza zjednywaniem się w wygodnictwie

Opublikowano

tak idziesz dwa kroki do przodu
i trzy w tył... i ciągle siedzisz w zaspie
a weź Ty w końcu skocz, poczuj
i spróbuj jak to smakuje!
tytuł słodkobrzmiącosmakujący,
a więc jest jakiś tam optymizm i nadzieja!

drugi z lekką nutką optymizmu (jednakowoż)
ho ho ho...niech to zabrzmi tajemniczo
:D

aaaa, a wiersz się podoba
ale poprzedni bardziej
:P

Opublikowano

kobielmogiel ma to do siebie, że się miesza,
żółtko z cukrem, tutaj w wierszu natomiast
odczytuję zimno z ciepłem, ale nawoływanie
do więcej ciepła; wygodnictwo-lenistwo
porkewne, hmm..tutaj trochę zawiło,chyba,
że chodziło o to, że jakiś żal do zjednywania
się ludzi ze sobą- że nie tylko to jakby dotyczy,
"obowiązuje" człowieka, może np. jakaś pasja itp.
tak sobie wydumałam,
J. serdecznie

Opublikowano

myślę ,może się mylę ale chodzi o to że gdy zaczynają sie problemy nie potrafimy ich zgodnie rozwiązać ,że tak łatwo komus dogryżć złość wyrzucić ,a może jeszcze trzeba by pomóc komuś to juz wogóle ,,a gdy taka sielska idylla gdy nic nikomu nie porzeba , wtedy się tak rozleniwiamy słodko i tak jest wygodnie bo nikt od nas nic nie chce a i my od siebie też niczego nie wymagamy tylko czy tak =jest lepiej ......?????

Opublikowano

kogiel - mogiel, to przecież robienie jaj ;))
a tu - dramat, Garcia Lorca niemalże, chociaż... gdyby wyobrazić sobie Stockingera (Andrzeja, tego od "Pani kierowniczko, ja palę cały czas") wygłaszającego Twój wiersz, mogłoby być całkiem śmiesznie :)
Mówię poważnie, dramatyzm tego tekstu, w zderzeniu z satyryczną otoczką mógłby zrobić piorunujące wrażenie.
Pozdrawiam
PS
jednak sama wyobraźnia nie wystarczy, myślę, że trzeba by było dołożyć jakiś akcent,
który diametralnie odkręci tę powagę. Jak? Nie mam pojęcia.
W "Misiu" było to np. "raz dwa, raz dwa trzy, pięć sześć siedem, o-siem!"
:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Zgadzam sie z Tobą na akcent albo już za późno albo jeszcze za wcześnie a jeśli już jest tak pomiędzy to lepiej nich pozostanie konsternacja pomiędzy wejściem a wyjściem z wiersza / dzięki za przypatrywanie się tekstowi / ale może jakiś gwint się poprowadzi, kto wie /

pozdrawiam t / :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • malarz   patrzę na ciebie i nie wiem, czy to włosy, czy świt, który się w nich zaplątał wszystko w tobie ma własne światło — skóra, która wciąż pamięta lato, ramiona, które obiecują schronienie i uśmiech, co rozprasza szarość to, co wiem o pięknie robi się przy tobie bezradne ale nie wiem jak mam cię namalować twoje milczenie ma odcień ciepła którego nie ma w żadnej palecie, następna sekunda jest nowym kolorem a oddech zmienia kształt światła boję się, że jeśli mrugnę to znikniesz pędzel utrwaliłby tylko kłamstwo, a farby są zbyt płochliwe więc patrzę jak przechodzi przez ciebie słońce. ona patrzył na mnie jak na światło a ja czułam się taka zwyczajna - trochę zmęczona, trochę głodna i niepewna, czy chcę być kolorem jego oczy były głośniejsze od słów mówiły: "zostań" a ja chciałam po prostu żeby ktoś dostrzegł mnie bez ram farby pachniały terpentyną i pyłem pomyślałam, że sztuka to może sposób, by się nie rozpaść kiedy skończył na płótnie została cisza - a w niej ja, bardziej prawdziwa niż ja sama malarz teraz jesteś w ciszy płótna twoje włosy już nie poruszają się w świetle a ja szukam w farbie ciepła, które zgubiłem na miejscu jest — kolor, linia, kształt tylko ciebie nie ma i myślę, że może piękno nie daje się zatrzymać, lecz przechodzi przez człowieka jak światło przez wodę, i znika, zostawiając ślad, którego nie da się domalować więc stoję przed obrazem jak przed wspomnieniem, i uczę się jak patrzeć - żeby nie chcieć dotknąć
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Tectosmith Wzajemnie :)))))
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Tectosmith Komentarz @Berenika97Piękne jest to zestawienie: „w dłoniach nasz grób” — bo to nie tylko obraz końca, lecz też wspólnoty, trwania razem aż po kres. oddaje dokładnie to jak ja to widzę. Piękny Twój wiersz i to co Berenika napisała.
    • @UtratabezStraty

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zosia jest grzecznym dzieckiem, które inaczej rozumie nakazy i zakazy  niż tak, jak dorosły człowiek. Jest w niej szczerość i dziecięca naiwność.  W późniejszym wieku człowiek ma już inną świadomość przynależności do swojej religii i wykających z tego obowiązków. Więc dylemat Zosi jest o wiele wiekszy niż człowieka dojrzałego.  Chrześcijaństwo ma różne oblicza. W większości wyznań protestanckich nie ma spowiedzi indywidualnej i nie ma takich dylematów.   
    • @Wiesław J.K.Tak, dokładnie taki rytm, który towarzyszy nam od narodzin do śmierci.  Dziękuję Ci i pozdrawiam serdecznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...