Trzy lata siebie

[Amras_Elensar]

Samotnie zlizuję
z parapetu
wschody słońca
zaciskając niedowładne ręce


Pamięć wywabia
pająki spod zielonej ściany
Nęcone kroplami marzeń
gubią się we własnej nici
Idą tam gdzie
entuzjastyczny wzrok dziecka
podpala kolejny most


Oplatam rękoma
coraz zimniejszy strumień
Z pianą na ustach
wypatruję siebie w lustrze

Kamienne posągi
nieruszone
choć błagały
o jeden spacer

Stare panie porozrzucały
chińskie koraliki
założyły krzyże

Pójdę dalej
po trzech latach
siebie

[natalia]

Idą tam gdzie => tylko ten fragment mnie razi, gdzie chyba lepiej wyrzucić chociażby do następnego wersu

podoba mi się bardzo klimat wiersza, czytałam już go wczoraj, ale miałam problemy z napisaniem komentarza :)
fragmentami świetnie dobrane słowa, jako całość dobrze się czyta

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

[Dora Leguska]

Piękny wiersz....mocno go jakoś odbieram..i czytam któryś raz.I jesienna łza w oku sie kręci..
Dora

[Luthien_Alcarin]

wracamy do formy:)..czyżby ironiczny wpływ księżyca?

Pozdrawiam
Agata