-
Ostatnio w Warsztacie
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 20 odpowiedzi
- 1 038 wyświetleń
-
- 16 odpowiedzi
- 314 wyświetleń
-
- 15 odpowiedzi
- 356 wyświetleń
-
- 13 odpowiedzi
- 194 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 278 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
-
Przez Kiko4 · Opublikowano
Niby taka chłodna , lecz promienieje. (Noc) Niby taki zwykły, a skrywa wiele . (Dzień) Sporo nauczyła , jeden raz wystarczył. (Zdrada) Nie powinnaś dawać jej kolejnej szansy. Łamie wszystkich wokół, powala na glebę. Będziesz głupio pytał ,czemu wybrała ciebie ? (Porażka) Czas nie stanie dęba, rany się zabliźnią. Nie pozwól jej, aby odebrała Ci wszystko. -
Przez Arsis · Opublikowano
A więc dobrze, chodźmy. Idziemy. Idźmy tędy. Jak wtedy. Pamiętasz? Powiedz… Ale czy pamiętasz jeszcze? Zatem idźmy, idąc raz jeszcze. Chodźmy prosto, podążając drogą wniebowstąpienia. Tego właśnie wniebowstąpienia, kiedy się idzie prosto w słońce. Idźmy prosto tą drogą pustego miasta. Tą ulicą pachnącą nagrzanym asfaltem. Tym chodnikiem. Tym trotuarem… Kochanie, dotknij ściany. Tej chropowatości pełnej drobnych ziarenek kwarcu. Tych pęknięć na elewacji starej kamienicy… Poczuj… Poczuj jeszcze, mimo zagubienia w labiryncie czasu. To tutaj. To było tutaj. Albo, gdzieś dalej. Gdzieś tam, koło tego rozłożystego dębu, kasztanu. Słońce wschodzi. Zachodzi. Wiruje wokół ostrej szpicy ratusza, jarząc się na blaszanych rynnach. Na szybach zamkniętych okien… Gdzieś tutaj. Tak, to było gdzieś tutaj. Albo, gdzieś tam — dalej. Tylko w trochę innej korekturze zdarzeń. W trochę innej godzinie tamtego dusznego lata. Tak jakoś szliśmy, jak się idzie we śnie. Jak można iść jedynie we śnie. Tak jak się idzie teraz, kiedy idziemy wciąż w tym wiecznym niedochodzeniu. Chodź. Wyjdźmy tymi drzwiami na końcu. Tą bramą z kutego żelaza. Albo poczekajmy chwilę w osłonecznionym pustką pokoju. Spójrz jak wspina się smuga światła. Jak idzie wolno po ścianie. Dotyka drugiej… Jak pełznie po drewnianej podłodze… Olśniewa stojące na środku drewniane krzesło… Przepływające cząsteczki kurzu. Na ścianach jaśniejące kształty po czymś, co tu kiedyś było. A teraz omiata tchnieniem bladej ciszy. Od okna idzie blask jaskrawy. Od szyby poruszanej niczyja ręką. Od szyby, w której mży niewyraźny profil Kto tam stoi? Nikt. To tylko nagły błysk pamięci. Przekrzywione, trzeszczące szafy z zamkniętą na klucz przeszłością, albo na twoje imię. W środku pogięte fotografie, kilka poplamionych kartek... Niewiele tego. Jakieś resztki Okruchy nie wiadomo czego. Poskręcane. Splątane kołtunem. Zeschnięte złogi zapomnienia Wydaje mi się, że stoisz skulona w kącie z twarzą ukrytą w woalce. Podchodzę. Biorę za rękę. Taką zimną, wręcz lodowatą. I nie wiem czy to są palce. Czy to są w ogóle czyjeś palce. Unoszę woalkę, by spojrzeć raz jeszcze tobie w oczy. Za woalką pajęczyny falują na ścianie… (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-24) -
Przez befana_di_campi · Opublikowano
Takie tam... I jeszcze - chyba - literówka? Także powtórzenia. -
Przez befana_di_campi · Opublikowano
Dałam serduszko, bo choć sam wiersz może nieidalny, w każdym razie wyjątkowo na czasie. SerdecznieZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się