Otchłań

[Marcin Makuch]

Stoję nad przepaścią życia
I brnę do nicości
Jest mi ciężko, lecz wytrwam…
Wszystko zapomniane powraca…
I otchłań mnie wzywa
Cienie szepcą swoje kuszenia,
A człowiek milczy – dogasa
Nawet anioł zgubił swe pióro…
I go nie szuka – bo po co?
Nieliczni pozostali prawdziwi
Ukryte serca
Brak ducha
Zło

Wołam, krzyczę – nikt mnie nie słyszy
Jestem sam w tłumie…
Wrażliwi zasnęli
Wołam do Boga czemu?
Zagrzmiało…
Wołam do Boga kiedy?
I wody wezbrały…
Wiatry ustały
I nie ma już dobra w ludziach
Skały popękały
Brak prawdy i łzy
Jedni krzyczą – czemu ja Boże!
Inni milczą…

Pan odpowiedział
I wichry zawiały
Wody opadły i ustały
A ludzie są słabi…
Lecz jest nadzieja na lepsze dni
Tylko powalcz o nie…
Sercem
Miłością
Wiarą
A coś się pewnie odmieni…
Zamiast szukać gwiazdy w niebie,
Odnajdź ludzi, serca, siebie…
Powiedz wszystkim te banalne cytaty,
A twe szczęście nadejdzie bez dopłaty…
I ciesz się chwilą, bo jest Ci dana…

[Gość]

trochę proroctwo z tego wyszło można było to lepiej napisać...a wiesz mimo to poruszył mnie ten wiersz (i chyba o to chodziło) i jestem na mały plusik...pozdrawiam