Dylemat świątecznej jodły

[Gość]

Stanęła nareszcie dostojnie w salonie,
wysmukła, klasyczna, w zadumie tonie.
Jodłowe listki soczystą zielenią,
szlachetnym srebrem w oczach się mienią.
Wyciągła ramiona na cztery strony
bez glorii anielskiej i bez korony,
dziękuje za miłe w domu przyjęcie
okazane jej w oczekiwania adwencie.
Jeszcze zmarznięta, jeszcze jest naga,
a już w sercu jej smutek, żal i powaga;
w marzeniach bowiem chciała być wieczna
a będzie tylko czasowa, świąteczna.

[Ryszard Kisiel]

Witaj Eugeniuszu, bardzo sympatyczny wiersz. podoba mi się.
Serdecznie pozdrawiam. :-))

[Gryf]

W tej biednej jodełce widzę swoje marzenie o prawdziwej choince na święta,
właśnie takiej przemijającej wraz z opadającymi igłami.
Niestey dziś są one zastępowane sztucznością.
Dziękuję i pozdrawiam...

[Gość]

Dziękuję Wam, Ryszardzie i Gryfie za miłe słowa i wniknięcie w "duszę" świątecznej jodły. Przesyłam serdeczne pozdrowienia.