Pod słońcem rubinowych ruin

[Rafał Orszak]

Świecą ruiny aż cienie
Trzeba mrużyć,
Do snu umierać kwiaty,
Zamiast tętnić krwią
Po żyłach za miastem.

Gdy oko ślepe
Mówimy:
Nie prze – widziany
(na wylot).

Miasto rośnie.
Stare noce
W siłę pękają.
Za miasto, zamiast
Z motywem
Na słońce!

Przechadzają się,
Przemówią, przemilczą.
Przepraszam.
Rubinowy spacerek
W kolebce przez
Ciernie do domu.

Przez ciebie
Przeciwni odczuwaniu.

Bądź gotów!

Świecili na krzesłach
W salach wykładowych
Dłubiąc w niebiosach.
Wiedzą, że nie
Znają biopoezy

Nagle się okazało,
Że przynależą do
Coś w tym rodzaju
Ludzkiego.

Zakładam samokrytykę
Z góry najwyższej
Za to mi płacą.

Ta krew nas zrujnuje.
Podsłania się.
Zasłania się.

Na zegarku
Słoneczne zasłony
Rozedrą się gębą
Za dwa wiersze.

Człowiek człowiekowi
„skąd przychodzimy”
Rzuca na obchodne.

Na odchody
Rubinowych ruin.
Słońce ma nas pod nosem –
Tabernakulum.

17 IV 2000 r.

[TMZ]

Mocno, zdecydowanie mową okrężną, wykręconymi słowami, jednak w logicznym ciągu wywodu. W środku trochę mamrotania, ale dużo tych zwrotek, więc trudno wymagać stałego napięcia cięciwy :)
Pointa - pięścią w nos!

Pozdrawiam.

[Marta Magdalena]

długi ten wiersz :)
ale ciekawy.
szkoda, że nie bardziej skondensowany, choć gęstości na pewno nie można mu odmówić. rozłazi się przez tą długość i nie trzyma w napięciu przez cały czas. momentami wydaje się przekombinowany.
"Nie prze – widziany" ten myślnik tu to niepotrzebny, tak sądzę.