Dwoje ludzienków

[Dama Kameliowa]

Dwoje ludzienków maluczkich
Idzie przez życie trzymając
za rękę wielką miłość
Tacy mali, podobni tak
Tyle, że z innych bajek

Zawirował jesienny liść
Na wietrze słów
Minął deszcz, minęła słota
Ich uczucie stopiło lody
Ludzkiego cierpienia

Tak mali, a w ciemność
pójść się nie bali
Trzymając sie za ręce
Szli na koniec świata

Dwoje ludzienków maluczkich
Na moście życia się spotkało
Tacy mali, podobni tak
Z wielką miłością za pan brat
Tyle, że z innych bajek...

[Ela_Ale]

Bardzo nieztejziemi słowa. Bajkowo czarowni stoją na najlepszym moście świata. Dla snu...Elaale

[Michał Gomułka]

A to mógłbyć naprawdę niezły liryk. Świetna pierwsza zwrotka! Druga do poprawy:

Jesienny zawirował liść
Na wietrze
Minął deszcz, słota
Ich uczucie stopiło
cierpienia

Trzecia ok. chociaż proponowałbym tak:

Tak mali, a w ciemność
pójść się nie bali
za ręce
na koniec świata (czyż nie wymowniej? Akurat tu oszczędność wskazana)

Dwoje ludzienków maluczkich
Z wielką miłością za pan brat
Tacy mali, podobni tak
Tyle, że z innych bajek... (koniecznie wyrzucić wers z "mostem życia" - o zgrozo!)


I wielka uwaga. Unikaj tego typu zwrotów:
Na wietrze słów, lody Ludzkiego cierpienia, Na moście życia; wielka miłość jest w tym przypadku całkowicie uzasadniona. A unikaj pozostałych, bo to bliskie jest banału.

Ogółem i po skorygowaniu jest dobrze.

[Ela_Ale]

Mnie, Damo, podoba się ten potwornie banalny most życia. Widzę tych dwoje na nim malutkich, chyba pomarszczonych, a rękoma złączonych w jedno nierozerwane. "Każdy wiersz dla innego jest ucha"! Moje może być głuche, ale czułe. Pozdrawiam. Elaale