Ogień

[makowiec]

Spoglądam w ogień
Żółty z domieszką czerwieni
Jest on swego rodzaju progiem
Między dobrem a złem na ziemi

Pozwala uwalniać emocje
Te w głębi naszej duszy
Pomyśl o roztopionym złocie
Jest wstanie wszystko ruszyć

Oznacza przecież bardzo wiele
Rozpalasz by się nim ogrzać
Lub umierasz z oparzeniami na ciele
Ciężko się z nim zapoznać

Potrafi palić się i gasnąć
Symbolizuje radość i cierpienie
Lubimy beztrosko przy nim zasnąć
Bywa pięknym natchnieniem

Hipnotyzuje nas poczciwiec
Gdy w kominek my wpatrzeni
Płonie wolno jak leniwiec
W ten czas wszyscy rozmarzeni

Jest tak stary że aż siwy
Gdy wypali całe drewno
Popiół został a on żywy
Wskrzesisz go nieraz na pewno

Chyba jest z innego świata
Jak powstał i dlaczego?
Co sprawia że przez te lata
Ogrzał część życia naszego

[Kolos94]

Co to dużo mówić, bardzo mi się podobają twoje wiersze! Dosyć proste, acz piękne! Pozdrawiam.

[Gość]

Nie zawsze co nadmiernie wydumane, musi się podobać.
Uwielbiam ogień trzaskający w kominku. Lubię się przyglądać płomieniom.Z przyjemnością przeczytałam Twój wiersz, pełen refleksji. Życie.
Pozdrawiam serdecznie
Jola