Mury

[Dama Kameliowa]

A mury runą
I pogrzebią stary świat
Dogorewająca nadzieja
Tli się resztą sił
Poległa wiara krwawi na marmury
A po miłości pozostało zaledwie
Kilka nic nie znaczących słów

Wszędzie taka cisza, że aż męczy
Percepcja istnienia jest tak nie do zniesienia
Że aż boli
Mury miały runąć
Miał być nowy świat

Miał...lecz go nie ma
Odzieleni murami samotności
Kroczymy przez życie
Nie znając samych siebie
Każdego dnia mijamy tysiace
Nic nie znaczących pustych ciał
Szare twarze, to widzimy w lustrach dusz

Czasem chcemy uciec
I wtedy biegniemy co sił
Lecz zderzamy się z rzeczywistością
Która pękając nas rani
I gdzieś tam wykrwawiamy się
Tacy bezimienni

Mury miały runąć
Miał być nowy świat
Lecz mury urosły
A świat jest mniej ludzki

[Gryf]

Twe spostrzeżenia są jak najsłuszniejsze.
Lecz jak tu walczyć, jak żyć z nimi?
Wszak mury są od nas o wiele mocniejsze
I zagłuszają naze nadzieje.

Jak można ruszyć kolosa z posad?
Gdzież jego gliniane nogi?
Mury ich nie mają...

Więc gra nam cicho zew wolności
I nasze dusze ku niebu unosi.

[Łukasz Michał K.]

A może mur runął...tylko kiedy ku naszemu zadowoleniu kurz gruzowiska opadł zobaczyliśmy, że parę metrów od nas stoi kolejna ściana...

Pozdrawiam